Jimi: All Is By My Side

Jimi: All Is by My Side is een intrigerende karakterstudie van de virtuoze gitarist Jimi Hendrix over de periode waarin hij van muzikant in popidool veranderde.

Niemand wordt als ster, icoon of legende geboren. Er is een moment waarop iemand van gewone sterveling in fenomeen verandert. Het helpt om zoals Hendrix op het juiste moment op de juiste plaats te zijn, al vergeten we niet dat Hendrix ook een fenomenaal gitaartalent was. Wie van Jimi: All Is By My Side alles te weten wil komen over het muzikale genie, heeft bij de film weinig te zoeken. Hendrix is zelfs nauwelijks te horen, omdat regisseur en scenarist John Ridley, Oscarwinnaar met het scenario van 12 Years a Slave, van de erven geen toestemming kreeg om zijn muziek te gebruiken.
Het is geen onoverkomelijk bezwaar, omdat Ridley geïnteresseerd is in het hoofd van Hendrix. Daarbij beperkt hij zich tot 1966-67, de periode dat Hendrix van muzikant veranderde in wereldster. Als de film begint is hij een verlegen gitarist, die met zijn band in een club in Greenwich Village speelt. Toevallig hoort Keith Richards’ vriendin hem spelen en ze vindt hem briljant. Stonesmanager Andrew Loog Oldham bewijst vervolgens dat hij slechte oren heeft, want hij hoort alleen maar herrie. Ex-Animals gitarist Chas Chandler luistert beter. Hij wordt Hendrix’ manager en haalt hem naar Londen, ’the place to be’ in de jaren zestig. Het levert een (waargebeurde) geestige scène op waarin Hendrix een nummertje mag meespelen met Cream, de goden van de popmuziek. "We hebben een gast vanavond", zegt Eric Clapton op het podium. "Wat is zijn naam ook alweer?" Als Hendrix met zijn gitaar losbarst, loopt de zwaar geïntimideerde Clapton mompelend ("fucking good") het podium af.
Het lijkt Hendrix allemaal niet te interesseren. De buitenwereld heeft sowieso weinig vat op hem, want Hendrix woont vooral in zijn hoofd, waarin het door drugs nogal mistig is. Hendrix voelt zich thuis in de psychedelische Flower Power-sfeer. De Britse Black Power-­activist Michael X vangt bot als hij hem voor de zwarte strijd probeert te interesseren. Alle mensen zijn gewoon mensen, weet je wel, zegt Hendrix. Er verandert pas iets als de ‘love of power’ verandert in de ‘power of love’, voegt hij er heel diepzinnig aan toe. Die opvatting staat het in elkaar slaan van zijn vriendin overigens niet in de weg.
Het grote feest moest voor Hendrix in 1966 nog beginnen, maar de kiemen van zijn tragische einde zijn in Jimi: All Is by My Side al zichtbaar. De film stopt als Hendrix afreist naar het Amerikaanse Monterey-popfestival, wat zijn grote doorbraak wordt. Drie jaar later is hij met een mix van slaappillen en alcohol een makkelijke prooi voor de dood.

Jos van der Burg