Jennifer’s Body

'Hell is a teenage girl'

Na de originele zwangerschapskomedie Juno richt scenarioschrijfster Diablo Cody in Jennifer’s Body haar vindingrijkheid op andere tienergenres.

Het is moeilijk om met voorbedachte rade een verrassende film te maken. Dat is een conclusie die je zou kunnen trekken na het zien van Jennifer’s Body, een kruising tussen een horrorfilm en een highschoolkomedie die vast niet zoveel aandacht buiten de tienerdoelgroep getrokken zou hebben als Diablo Cody niet het scenario zou hebben geschreven.

Cody maakte een vliegende start door met Juno de scenario-Oscar te winnen. Ook Jason Reitman, regisseur van die hartverwarmende en eigenzinnige film over een tienerzwangerschap, is weer van de partij, nu als producent. Voeg dat bij het feit dat de als regisseur aangetrokken Karyn Kusama al een sciencefictionfilm (Aeon Flux) met een vrouwelijke superheld maakte en je krijgt de indruk dat de neuzen hier in een veelbelovende richting staan.

En waar is waar, er wordt regelmatig smakelijk ingehaakt op de genres die model stonden voor dit verhaal over de highschoolkoningin waar alle jongens uiteraard mee naar bed willen. Helaas weten ze niet dat de felbegeerde Jennifer (Megan Fox) door een mislukt satanisch ritueel in iets heel anders is veranderd. De popgroep die haar offerde in de hoop succes af te dwingen meende een maagd in handen te hebben (haar verleidingstruc), maar dat was ze uiteraard niet.

Zwarte kots
Zo kunnen er meer aardige vondsten genoteerd worden waarin met een knipoog gerefereerd wordt aan allerlei genreclichés. Mooi is ook de manier waarop de spot wordt gedreven met de manier waarop de school na de bloederige dood van een aantal jongens in de rouwverwerkingshouding gaat staan, terwijl het televisienieuws er de lippen bij aflikt. “Een tragedie waar ze een stijve van krijgen”, is het sarcastische commentaar van Jennifer. Ook willen we wel weten hoe het komt dat Jennifers veel minder opvallende boezemvriendin Needy (Amanda Seyfried, uit Mamma Mia!) ten slotte wegens tomeloze agressie in de isoleercel van een inrichting belandt, zoals de openingsbeelden onthullen.

Met de puntige dialogen is Cody goed op dreef en er komen leuke details voorbij, zoals de pink pepperspray en de biologieleraar met een haak als linkerhand. Fijn natuurlijk, dat de jonge kijkers zich nu eens kunnen vermaken met een spektakel met een ironische kijk op tienerrituelen zonder dat bloed en zwarte kots geschuwd worden. Toch wordt het nooit meer dan een tamelijk lukraak bij elkaar geraapte verzameling vondsten en invallen. Je zou willen dat deze genreparodie ook iets meer over het echte puberleven zou zeggen, maar dat gebeurt nauwelijks.

Eigenlijk is er maar één scène die bijzonder is. Jennifer’s Body bevat een ongewoon lieve en eerlijke vrijscène waarin Needy en haar vriendje met zoenen beginnen en voorzichtig steeds een stapje verder gaan. Ook het condoom komt daarbij volstrekt vanzelfsprekend in beeld. Dat dit eenvoudige tafereeltje toch opvallend is, zegt iets over de manier waarop seks doorgaans in Amerikaanse (tiener)films behandeld wordt. Helaas is de vreugde van korte duur, want het is de opmaat voor een bloederige vampieraanval in parallelmontage. Misschien moet Cody hierna gewoon een fijne tienerseksfilm zonder fratsen gaan schrijven.