JAY AND SILENT BOB STRIKE BACK!

John Lanting-humor

  • Datum 02-12-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films JAY AND SILENT BOB STRIKE BACK!
  • Regie
    Kevin Smith, Scott Mosier
    Te zien vanaf
    01-01-2001
    Land
    Verenigde Staten
  • Deel dit artikel

Jay en Silent Bob als stripfiguur

Jay and Silent Bob strike back! is de vijfde in de reeks films die regisseur Kevin Smith maakte over zijn Jersey-ensemble. De onevenwichtigheid van de grappen doet vermoeden dat Smith c.s. het onderwerp tot op het bot hebben uitgemolken.

Over het algemeen zijn spin-offs gedoemd te mislukken. De Ewoks uit The return of the Jedi stierven na een mislukte tv-film een stille dood, de eigen serie van de zogenaamde Lone Gunmen uit ‘The X-Files’ werd na één seizoen geruisloos van de buis verwijderd en ook ‘Archie Bunker’s place’ kon, ondanks de aanwezigheid van wijlen Carroll O’Connor, nog niet in de schaduw van de oorspronkelijke ‘All in the family’ staan.
Ondanks deze dubieuze voorbeelden had regisseur-scenarist Kevin Smith het idee dat het hem anders zou vergaan: het leek hem wel geinig Jay en Silent Bob, de twee blowende ‘comic sidekicks’ uit Clerks, Mallrats en Chasing Amy, in zijn nieuwe film een aanzienlijk prominentere rol te geven dan ze eigenlijk verdienen.
Helaas verging het Jay en Silent Bob niet anders dan het gros van alle spin-offs. Waar hun slappe gelul en hun puberale ongein in de zogenaamde Jersey-trilogie de krenten in de pap vormden, is het tweetal in Jay and Silent Bob strike back! verworden tot Jar Jar-achtige wezens op wiens flauwe seksueel getinte opmerkingen en anale escapades eigenlijk niemand zit te wachten.

Stripfiguren
De plot van de film vindt zijn basis in de cultus die de afgelopen tien jaar rond regisseur-scenarist Smith en zijn karakters is ontstaan — nog iets dat de film voor niet-ingewijden nauwelijks te verteren zal maken. De langharige Jay en de corpulente Bob (gespeeld door Smith zelf) stonden jaren geleden model voor de stripfiguren Bluntman en Chronic. Wanneer het duo erachter komt dat er een film over hun evenbeelden wordt gemaakt, besluiten ze direct naar Hollywood af te reizen om de opnames flink te gaan verzieken.
Tijdens hun queeste ontmoeten ze een bont tableau van contemporaine filmhelden. De grootste lol valt tijdens het kijken dan ook te beleven aan het herkennen van de talloze beroemdheden die zichzelf met veel plezier volkomen belachelijk maken. Regisseur Wes Craven komt opdraven om in (het fictieve) Scream 4 een aap als moordenaar op te voeren, regisseur Gus Van Sant steekt accuraat de draak met zichzelf door te verschijnen op de set van (het eveneens fictieve) Good Will Hunting 2: Hunting season en Smith sublimeert zijn in al zijn films terugkerende Star Wars-grappen door zelfs iconen Carrie Fisher en Mark Hamill voor twee van de meest belachelijke rollen te strikken.
De schier onuitputtelijke reeks van mislukte grappen toont hoe zwak de formule ‘Jay en Silent Bob’ eigenlijk is als hij langer dan vijf minuten wordt doorgevoerd. Middels allerlei ridicule subplots over uitgebroken apen, voortvluchtige juwelendieven en extremistische Afro-Amerikanen probeert Smith de sfeer er nog een beetje in te houden, maar tevergeefs. Zelfs de over het algemeen aardige onderonsjes van de talloze hoofdrolspelers uit zijn eerdere films (Ben Affleck, Matt Damon, Jason Lee) en hun dubbelrollen beginnen zo langzamerhand erg geforceerd en zelfs John Lanting-achtig over te komen.

Robbert Blokland