Jane Eyre (Cary Fukunaga)

Liefdesverhaal of horrorstory: in de laatste Jane Eyre-verfilming gaan we beide kanten op.

Jane Eyre heeft zich altijd beter geleend voor televisiebewerkingen dan voor filmversies. Dit is minder een plotgedreven verhaal dan bijvoorbeeld tijdgenoot Wuthering Heights; hier trekt een compleet leven voorbij. Er zit sociaal commentaar in en er zijn de gothic elementen: niet vreemd dat er elke tien jaar wel een mooie tv-reeks opduikt, terwijl de echte, klassieke Jane Eyre-film uit 1943 met Orson Welles en Joan Fontaine al weer bijna zeventig jaar achter ons ligt. Of de versie van Cary Fukanaga een klassieker wordt zal de tijd leren, het is in elk geval wel een uitstekende poging. Van de vijf periodes in Jane’s leven concentreert het script zich vooral op haar gecompliceerde relatie met werkgever Edward Rochester. Nadat we in de goed vertelde aanloop hebben gezien hoe Jane (Mia Wasikowska) in haar jeugd alles is ontnomen, duikt ze op als gouvernante in het huishouden van de stugge Rochester. Deze toont zich meer dan begripvol voor zijn nieuwe medewerkster, er is zelfs sprake van een wederzijdse vonk. Maar op cruciale momenten trekt Rochester zich terug, wat doet vermoeden dat er een duister geheim in Thornfield Hall huist.

Chemie
Fukanaga maakt veel werk van de gothic-atmosfeer die om het boek hangt. Neem alleen al de openingsscène waarin we Jane door de velden Thornfield Hill zien vluchten: een nietige, bijna spookachtige figuur in een overweldigende, bedreigende natuur. Haar eerste ontmoeting met Rochester had zo in Burtons Sleepy Hollow gekund. Maar wanneer Fukanaga heuse schrikeffecten gaat inbouwen wordt het flauw, want zo’n verhaal is Jane Eyre in essentie niet. De grote onthulling waar het script van Moira Buffini op aanstuurt, voelt dan ook een beetje als een anticlimax.
Kippenvel krijg je vooral van de chemie tussen beide hoofdrolspelers. De casting is perfect: Wasikowska is een actrice wier ware schoonheid pas wordt onthuld als haar verdriet laag na laag is afgepeld. Fassbender is een brok stugheid waar we langzaam barstjes in zien ontstaan. En met zoveel talent in de bijrollen (Sally Hawkins, Simon McBurney) is er eigenlijk geen scène zonder memorabel acteerwerk. We kunnen weer even vooruit tot de volgende tv-reeks verschijnt.

Mark van den Tempel