James White

Een feestbeestende twintiger wordt geconfronteerd met zijn egocentrisme als zijn terminaal zieke moeder een beroep op hem doet. Moeder en zoon hebben het moeilijk met elkaar.

Filmwetten zijn er om gebroken te worden, moet scenarist en regisseur Josh Mond, die een achtergrond heeft in de Amerikaanse onafhankelijke filmwereld, hebben gedacht. In zijn speelfilmregiedebuut James White is de hoofdpersoon verre van sympathiek. Daarmee lapt de film de wet dat de kijker personages leuk moet vinden, of op zijn minst met ze moet kunnen meeleven, aan zijn laars. De twintiger in James White is een egocentrische lapzwans, die zijn dagen vult met zijn roes uitslapen thuis bij z’n moeder, bij wie hij nog steeds inwoont. ’s Nachts komt hij tot leven in bars en clubs. Ooit had hij de ambitie om schrijver te worden, maar daar wordt hij niet graag aan herinnerd. Maar dan komt de realiteit binnenzeilen, die begint met de dood van zijn vader, die James sinds de scheiding van zijn ouders niet meer heeft gezien. Dat James het belachelijk vindt dat zijn moeder thuis een shiva (rouwperiode) organiseert voor de man die van haar scheidde, maakt hij agressief duidelijk aan alle aanwezigen. Dat zijn moeder behoefte heeft aan de bijeenkomsten, doet er voor hem niet toe. Zijn onbehouwen optreden wijst op een getroebleerde geest. Je hoeft geen psycholoog te zijn om te zien dat de wortels ervan in de verhouding met zijn ouders liggen.
Door op vakantie te gaan naar Mexico, waar hij knetterverliefd wordt, hoopt James te ontsnappen aan zijn moeder. Maar een telefoontje van thuis zet zijn leven op zijn kop: ze is terminaal ziek en vraagt hem voor haar te komen zorgen. Met zijn nieuwe vlam keert James terug naar huis. Wat volgt is een relatiedrama tussen moeder en zoon, dat doet denken aan het werk van John Cassavetes. James is een onbetrouwbare verzorger, die op cruciale momenten zijn moeder in de steek laat. Zij is geen vrouw die dat stilletjes laat passeren. De twee schelden, tieren en vechten elkaar het huis uit. Dat zou weinig boeiend zijn als we niet zouden voelen dat onder het gevecht het verlangen ligt naar een liefdevolle relatie. De strijd van moeder en zoon levert schrijnende momenten op, maar ook het gevoel dat we naar een masterclass acteren kijken. ‘Laat je maar lekker gaan’, horen we de regisseur in gedachten roepen. Het levert een drama op waarin de acteurs zich kunnen uitleven, maar dat emotioneel over-the-top gaat. Wie vertelt Josh Mond dat minder meer is?

Jos van der Burg