INSIDIOUS

insidious biedt niet de subtiele dreiging die de titel impliceert, maar regisseur James Wan drukt effectief op de bekende knoppen in deze spookhuishorror-met-twist.

Waarom kwamen al die eerdere filmhelden met klopgeesten in een net betrokken woning er niet op om gewoon te verhuizen? Josh (Patrick Wilson) en Renai (Rose Byrne) en hun drie kinderen doen dat wel, wanneer oudste zoontje Dalton (Ty Simpkins) in een coma belandt dankzij de klopgeesten in hun statige nieuwe huis — zo een met allerhande hoekjes en kieren en een slecht verlichte zolder.
Helaas helpt de verhuizing ze geen zier verder, want zoals op de poster van James Wans insidious al te lezen is: ‘It’s not the house that’s haunted.’ Dus verhuizen de klopgeesten vrolijk mee, en moet er een andere oplossing gezocht worden. In wat lijkt op een knipoog naar the exorcist (William Friedkin, 1973) wordt het geloof als potentiële uitweg vlotjes afgewezen — "We gaan toch niet zo beginnen, hè?" brengt Josh uit als hij bij thuiskomst een priester op de bank ziet zitten; er wordt verder geen woord aan vuil gemaakt. In plaats daarvan komt het gezin via Josh’ moeder Lorraine (Barbara Hershey) terecht bij helderziende Elise Rainier, die weet uit te leggen dat Dalton niet in coma ligt, maar vastzit in een schemergebied met de niet helemaal serieus te nemen naam ‘The Further’.

Bedrieglijk
Met de titel insidious lijken regisseur James Wan en scenarist Leigh Whannell al op voorhand duidelijk te willen maken dat ze iets anders voor ogen hebben dan de bloeddoordrenkte ’torture porn’ van saw, de film die hen in 2004 internationaal op de kaart zette. Het woord betekent (afhankelijk van de context) iets als ‘arglistig’, ‘sluipend’ of ‘bedrieglijk’, en impliceert dus een subtielere dreiging dan de eerder op walging gebaseerde geneugten van saw.
Vanaf het moment dat die titel in beeld komt, in bloedrode gotische letters en begeleid door een atonale stoot schreeuwende strijkinstrumenten, is echter duidelijk dat van subtiliteit in insidious geen sprake gaat zijn. Toegegeven, er vloeit geen druppel bloed in de film en ook van losse ledematen of rondvliegende ingewanden is geen sprake. Maar Wan gebruikt zonder gêne de bekende horroreffecten, en het moet gezegd: met effect. Even kundig als in hun eerdere films bewandelen Wan en Whannell het slappe koord tussen horror en humor, al dreigt de balans in het laatste deel van de film, wanneer vader en zoon het schemergebied van ‘The Further’ in reizen, een aantal keer door te slaan naar lachwekkend. Maar het puntige slot, dat bevredigd en toch de ruimte laat voor een onvermijdelijke sequel, maakt veel goed.

Joost Broeren