Impardonnables

Ouwe rot André Techiné trekt een blik verhaallijnen open in Impardonnables: portret van een rusteloze schrijver in Venetië.

‘Ik kan niet schrijven als ik verliefd ben’, laat André Téchiné zijn hoofdpersoon in Impardonnables verzuchten. Maar de mens, en niet alleen de kunstenaar, heeft toch onrust nodig om in beweging te blijven. Als die onrust er niet is, zoeken we die wel op. Desnoods door ruzie te maken met onze naasten. Hoe hongerig, hoe onrustig is de 68-jarige Franse regisseur zelf nog?
Op een dag kwam Francis aan in Venetië om te gaan werken aan zijn nieuwe boek. Toen hij op zoek was naar een appartement, viel zijn oog op makelaar Judith. Hij viel als een blok voor haar. Even later besloot hij zich te vestigen in Venetië en trouwde met haar.

Detective
Zo gaat het voort. En toen. En toen. De verschillende dramatische ontwikkelingen in Impardonnables volgen elkaar in rap tempo op, zonder dat de film ook maar een moment bij één van de vele heftige gebeurtenissen stil blijft staan. Een trouwerij, een vermissing, ontrouw, een vechtpartij, een begrafenis. Er is een detective die de schrijver van detectives achter zijn verdwenen dochter aanstuurt. En om het nog gecompliceerder te maken, huurt deze schrijver van detectives ook nog de zoon van de detective in om een oogje op zijn vrouw te houden. De film kent een heel scala aan thema’s: ouderdom, het huwelijk, ouderschap, en uiteraard (het is een film van Téchiné) homoseksualiteit. Het is genoeg voor complete soapserie. Maar het moet allemaal in nog geen twee uur.
Impardonnables is gebaseerd op het gelijknamige boek van Philippe Djian. Het heeft er alle schijn van dat Téchiné de klassieke fout bij boekbewerkingen heeft gemaakt. Hij heeft alles willen vertellen. Er is geen rust, geen tempo, geen ritme, geen focus.
Als het verhaal ineens vanuit het perspectief van één van de vele andere personages wordt verteld is het zelfs onduidelijk of Francis wel de hoofdpersoon is. Het is niet alleen het script dat deze film in de weg zit. De cameravoering is gemakzuchtig. Of zou Venetië als decor te mooi zijn om voor de cameraman een uitdaging te vormen? En de montage… Téchiné heeft zich ooit tegen de New York Times laten ontvallen al zijn scènes te filmen alsof het korte, zelfstandige films zijn. Over het geheel maakt hij zich pas zorgen achter de montagetafel. Misschien heeft de oude rot net iets te veel vertrouwen gehad in zijn ervaring. Impardonnables gaat ten onder door een gebrek aan scherpte in zowel het scenario als de regie. Daar viel in de montagekamer niet meer tegenop te snijden. Mocht het inderdaad zo zijn dat een kunstenaar onrust nodig heeft om te creëren, dan valt te vrezen dat Téchiné momenteel schandalig tevreden is.

Jeroen Stout