Hyde Park on Hudson

Daar is hij weer! In The King’s Speech bezocht George VI een spraakthe­ra­peut, in Hyde Park on Hudson bezoekt de Engelse koning de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt.

Door Jos van der Burg

Vorig jaar was het Engelse The King’s Speech ongekend succesvol. Dat een film over een koning die van zijn stotterprobleem wordt afgeholpen meer dan 400 miljoen dollar en vier Oscars zou opleveren, had niemand verwacht. Duidelijk geïnspireerd door dit succes is er nu Hyde Park on Hudson, dat vooral leert dat succes niet zomaar te kopiëren is. De strekking van de film is dezelfde als die van The King’s Speech: leiders zijn ook maar mensen met zwakheden en gebreken. Die kennis schijnt ons gewone stervelingen troost te bieden.
Hyde Park on Hudson speelt zich af in de zomer van 1939 als George VI met zijn vrouw Elizabeth de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt (Bill Murray) bezoekt. Het is een historisch bezoek, want niet eerder bezocht een Engelse vorst de vroegere Britse kolonie. Het is nodig omdat Engeland Amerikaanse steun nodig heeft in de naderende oorlog met Duitsland. Het bezoek moet in deze context worden gezien. Roosevelt is al ‘om’, maar de Amerikaanse kiezers, die in meerderheid geen zin hebben in Europese oorlogsavonturen, moeten met een charmeoffensief worden overgehaald. Er staat dus veel op het spel voor de Engelsen.

Façade
Omdat een film over een politiek bezoek geen volle bioscopen oplevert, bedachten de filmmakers, onder wie de breed inzetbare regisseur Roger Michell (van romcom Notting Hill tot de Ian McEwanverfilming Enduring Love) een zogenaamd sappig plotlijntje rond Roosevelts relatie met zijn verre nicht Margaret Suckley. Roosevelts huwelijk met Eleanor was vanaf 1917, toen zij hem met haar secretaresse betrapte, alleen nog een façade voor de buitenwereld. De twee leefden hun eigen levens en in dat van Roosevelt speelden minnaressen een grote rol.
Mogelijk was Suckley — Daisy voor vrienden — één van de vrouwen met wie hij het bed deelde. In Hyde Park on Hudson presenteren de makers dat als volgt: Suckley trekt Roosevelt af in zijn auto als ze een tochtje in de omgeving van de Hudson River maken, waarna zij jaren later als terugblikkende voice-over zegt dat de twee vanaf dat moment ‘hele goede vrienden’ waren.
Subtiel is anders en dat geldt voor de hele film. De tegenstelling tussen het stijve Engelse koningskoppel en Roosevelts leven met minnaressen wordt zo sterk aangezet dat het kluchtig wordt. George VI zit onder de plak bij Elizabeth, die bijna hyperventileert bij de gedachte dat hun bezoek zal worden afgesloten met een picknick waarin hotdogs zullen worden gegeten. Dat deze op het menu stonden is historisch juist, maar Elizabeths hysterische weerzin ertegen — wat vindt Freud hiervan? — is een verzinsel van de makers.
De beste scènes in Hyde Park on Hudson, dat ook The King’s Visit had kunnen heten, spelen zich af tussen de president en de koning in Roosevelts werkkamer. Als George VI klaagt over zijn ‘verdomde gestotter’ verwijst Roosevelt met een spottend lachje naar zijn ‘verdomde polio’. De filmstrekking in een notendop: leiders zijn ook maar mensen.