HOW I KILLED A SAINT

Het is natuurlijk vreselijk oneerbiedig om het in het geval van How I killed a saint te hebben over een typische Balkan-film van na de diverse oorlogen in het voormalige Joegoslavië, maar hij is er wel een. De hoofdpersonen zijn mannen en vrouwen van weinig woorden, hun levens zijn stil en sterk, gepassioneerd en soms wat absurd. Door deze karakterisering mag meteen duidelijk zijn dat How I killed a saint geen hoge mate van originaliteit bereikt. Het verhaal over de Macedonische Vela die na een verblijf in de Verenigde Staten terugkeert naar haar familie is nadrukkelijk gesitueerd tegen de achtergrond van de etnische conflicten tussen Macedonië, Kosovo en Albanië. Voor het nationale bewustzijn van al die nieuwe staten is het ongetwijfeld heel belangrijk dat er films worden gemaakt die hun specifieke perspectief weerspiegelen. Maar tegelijkertijd gaat er ook van een film als How I killed a saint iets akeligs politiek corrects uit, en het is nog niet eens zo overmatig correct, als wel zo beschaafd en genuanceerd dat het allemaal nog maar heel weinig betekent.
Vela is niet de eigenlijke hoofdpersoon van de film. Dat is haar broer Kokan, die verstrikt is in verzet en verwarring. Waar moet hij nu voor of tegen zijn? Hij wil een echte nationalist zijn, maar zijn beste vriend is Albanees. Kunnen ze nu nog wel samen tegen de aanwezigheid van de NAVO in Skopje zijn?
Debutante Teona Strugar Mitevska wist voor haar eerste film een internationaal vermaarde crew bijeen te krijgen. Alan Markoen, de vaste cameraman van de gebroeders Dardenne bij Rosetta en Le fils, stond achter de camera en editor Nick Guster sneed eerder de Macedonische boegbeelden Before the rain en Dust van Milcho Manchevski.
De heilige die in de wat houterige film wordt vermoord, is niet de enige heilige, en het is trouwens ook niet de enige moord. Maar de film zoekt zijn schutspatroon in Sint Clemens, die zijn naamdag in de herfst, op 23 november heeft. Een oud weerkundig gezegde stelt dat als de winter op Sint Clemens al is aangebroken, de lente snel zal komen. Het is een soort wanhopige geruststelling, dat als de nood het hoogst is, de redding nabij.

Dana Linssen