HOT FUZZ

Na de zombieparodie shaun of the dead wordt in hot fuzz de bombastische actiefilm perfect op de hak genomen.

In 2004 overrompelden regisseur Edgar Wright en acteur Simon Pegg de (Britse) filmwereld met de door hen samen geschreven horrorkomedie shaun of the dead. Hun kruising tussen een zombiefilm uit de school van George Romero en een romantische komedie in de stijl van Working Title creëerde een nieuw genre (de romzomcom) en gaf de Britse filmindustrie wat peper in de reet. Geen wonder dus dat aan de overzijde van het kanaal reikhalzend werd uitgekeken naar de opvolger hot fuzz.
Waar in shaun of the dead het zombiegenre liefdevol op de hak wordt genomen, is in hot fuzz de beurt aan de actiefilms waarvan regisseur Michael Bay de personificatie is geworden: dom, luidruchtig en explosief. Van slacker Shaun (met beginnend bierbuikje) transformeerde Pegg zichzelf dan ook tot de afgetrainde Londense politieagent Nicholas Angel, een scherpschutter en uitermate bekwaam in man-tot-man-gevechten en auto-achtervolgingen. Angels arrestatiecijfers zijn vier maal hoger dan die van zijn collega’s — waardoor de rest van het corps het er in vergelijking slecht van afbrengt. Om hun leed te verzachten wordt Angel overgeplaatst naar het slaperigste dorp van het land: Sandford, al drie jaar op rij ‘Dorp van het Jaar.’ Zo slaperig dat niemand bij een serie al te toevallige doden denkt aan moord. Behalve Angel, uiteraard.

Explosief
De vergelijking met shaun of the dead, en in mindere mate ook met spaced, de televisieserie die Pegg en Wright voor hun overstap naar film maakten, dringt zich in hot fuzz constant op. Het recept van shaun wordt in hot fuzz grotendeels opnieuw gebruikt. Men neme een puur Amerikaans genre en kruist het met een Brits genre; in dit geval de moord-in-een-dorp-detectives, van Agatha Christie tot midsummer murders. Laat de hoofdrollen vertolken door Pegg en Nick Frost, als duo na spaced en shaun volledig op elkaar ingespeeld. Omring hen met de crème de la crème van de Britse komediewereld; zie onder andere bijrollen van Steve Coogan en Bill Nighy. Vul tenslotte elk vrij moment van de film óf met een grap, óf met een filmverwijzing, en liefst met een combinatie van beide.
Voor het grootste deel van de film werkt het recept nog steeds. Hoewel hot fuzz iets minder fris, iets minder moeiteloos is als shaun, komen de grappen zeker in de eerste helft van de film vlot genoeg om dat niet op te merken. Als de plot er in de tweede acte in komt, zakt het tempo wat weg, ook omdat Wright en Pegg net iets te veel in de mixer hebben willen gooien: niet alleen Hollywood-actie en Britse detectives maar ook elementen van de slasherfilm en het occulte.
Het explosieve laatste half uur maakt dit echter uitgebreid goed. Hier tonen de scenaristen dat ze het actiegenre volledig in de vingers hebben. Hoewel hun budget de echte knalmomenten niet toelaat, doet hot fuzz in deze scènes qua intensiteit niet onder voor de voorbeelden die het zo perfect nabootst.

Joost Broeren