Home

Een wapen en een monster

  • Datum 28-02-2017
  • Auteur KEES Driessen
  • Thema Filmkrant 396
  • Gerelateerde Films Home
  • Regie
    Fien Troch
    Te zien vanaf
    23-03-2017
    Land
    België, 2016
  • Deel dit artikel

Net als haar eerdere werk (en een groot deel van de Belgische auteursfilm) verhaalt Fien Trochs vierde speelfilm Home van gemankeerde gezinnen, met gewelddadige sleutelscènes en een fatalistische inslag. Helaas is haar film psychologisch gesloten en dramatisch gekunsteld.

In 2009 vertelde Fien Troch me dat het geen bewuste beslissing was geweest om haar eerste speelfilms, Een ander zijn geluk (2005) en Unspoken (2009), te laten gaan over gestorven en verdwenen kinderen. Maar toen journalisten ernaar bleven vragen, moest de Vlaamse regisseur de schaduw van Dutroux onder ogen zien. "Het zit misschien in mijn onderbewuste. Ik was zestien toen die meisjes gevonden werden", zei Troch. "Toen ik het scenario schreef, heb ik er helemaal niet aan gedacht. Maar ik moet er meer door zijn beïnvloed dan ik wist."

Na Kid (2013), waarin het juist de ouders zijn die verdwijnen, begint haar vierde speelfilm Home met een scholiere die de klas wordt uitgezet omdat ze de leraar heeft gevraagd of hij kinderen in zijn kelder heeft opgesloten. "Het is niet eerlijk", mokt ze tegen het schoolhoofd. "Iedereen zegt dat soort dingen."

Zo bevestigt Troch expliciet de voortdurende invloed van Dutroux. Zoals een groot deel van de moderne Belgische auteurscinema, toeval of niet, bestaat uit naturalistische portretten van gemankeerde gezinnen, met gewelddadige sleutelscènes en een fatalistische inslag.

Zo ook de onevenwichtige ensemblefilm Home, die in Venetië de regieprijs won van het Orizzonti-programma. Hier werkt Troch voor het eerst met oudere kinderen, op de grens van volwassenheid. Vrij normale jongeren eigenlijk, die rondhangen, naar school gaan, online zijn, blowen, feesten en vrijen. Dat blijft ook zo: psychologisch gezien is de spanningsboog een vlakke lijn. De twee belangrijkste jongeren, Kevin en Johnny, zijn bovendien best aardig en zeggen niet veel.

Tegelijkertijd wordt vanaf het begin ingezet op een dramatische uitbarsting. Hoe dan? Met paardenmiddelen. Kevin heeft ooit iemand zomaar verrot geschopt en daarvoor vastgezeten. We leren er weinig over – het is dramatisch vergelijkbaar met het tonen van een pistool in de eerste akte: die moet een keer afgaan. Maar Kevin is een aardige jongen, een beetje opvliegend, maar hij bedoelt het goed. En dus introduceert het scenario dan maar iemand die hem op de meest kinderachtige manier provoceert: hee, hee, jij daar, vechten, hee, vechten? En ja, dan wil het wel.

Ondertussen wordt John tot het uiterste gedreven door een extreem opdringerige moeder, van een type dat, hoewel de film ‘gebaseerd op ware gebeurtenissen’ heet, volgens door Troch geraadpleegde psychiaters in België niet voorkomt – de regisseur liet zich inspireren door een Amerikaanse documentaire. Deze moeder blijft eveneens een gesloten boek en dus, dramatisch gezien, het equivalent van een monster. Zo worden een wapen en een monster geïntroduceerd – het vervolg laat zich raden.