HOBO WITH A SHOTGUN

Gebaseerd op zijn prijswinnende trailer maakte Jason Eisener een B-film pastiche die tegelijkertijd hilarische parodie en liefdevol eerbetoon is. Rutger Hauer heeft er duidelijk zin in.

Eerst was er grindhouse, de hommage van Quentin Tarantino en Robert Rodriguez aan de exploitatiefilms van de jaren zeventig, voor uitbreng buiten Amerika gesplitst in death proof en planet terror. Aan grindhouse was een wedstrijd verbonden. Filmenthousiasten werden uitgedaagd een trailer voor een niet-bestaande film te maken. De wedstrijd werd gewonnen door Jason Eisener met een voorproefje van een bizarre actiefilm over een zwerver die door het lint gaat.
Die denkbeeldige film heette hobo with a shotgun en is nu door Eisener alsnog gerealiseerd met Rutger Hauer in de hoofdrol. Deze met verve uit de bocht vliegende pastiche waar het bloed en het creatief plezier vanaf spatten, was een passende openingsfilm van het afgelopen Imagine festival.
Aan het zwaar aangedikte kleurenpalet zie je direct dat dit een fijn fout spektakel gaat worden. Zodra de argwanend om zich heen kijkende zwerver (een uitstekend gecaste Hauer met diepe groeven en grijze stoppels) in het plaatsje Scum Town uit de goederentrein springt, hoort hij overal de ijselijke kreten van machteloze burgers. Het stadje is overgeleverd aan de terreur van de bende van Drake (Brian Downey), een sadist in een smetteloos wit pak die me op de een of andere manier onweerstaanbaar aan Kadhafi deed denken.

Circusvermaak
Dat het hilarisch gruwelen geblazen is zit hem natuurlijk in het feit dat Eisener alle clichés, stereotiepen en stoere oneliners van de B-film op een kostelijke manier heeft uitvergroot. Hij slaagt er in de juiste toon te vinden, wat vermoedelijk lastiger is dan het lijkt. Met al zijn ogenschijnlijke grofheid is het een parodie die tegelijkertijd een oprechte liefde voor het genre verraadt. Zelfs wie er niet mee vertrouwd is, of het bewust heeft gemeden, kan na het zien van hobo toch voelen wat de lol van die ouderwetse pulp was. Opvallend is ook dat te midden van alle liederlijkheid zo’n scène waarin het spreekwoordelijke hoertje met het gouden hart (Molly Dunsworth) zich aan de zijde van onze Hobo schaart eigenlijk onverwacht aandoenlijk is.
De zwerver houdt zich als perfecte antiheld aanvankelijk gedeisd, maar wanneer zijn poging om een eigen bedrijfje te beginnen, sneuvelt door de zoveelste roofoverval knapt er iets in hem. Tot het uiterste getergd grijpt hij een jachtgeweer en begint een bloedige zuiveringsactie waar Travis Bickle uit taxidriver nog een puntje aan kan zuigen. Terloops zou je zelfs nog een vleugje politieke satire kunnen ontwaren wanneer de laffe burgers zich vervolgens tegen de daklozen keren. Ook de ontknoping mag je subversief noemen.
We hoeven het allemaal niet groter en belangrijker te maken dan het is, en het is misschien niet voor ieders maag geschikt, maar in vergelijking met de grindhouse-poeha van Tarantino is dit zeker verfrissend.

Leo Bankersen