HET KLEINE SPOOKJE LABAN

Niemand is bang van het kleine spookje laban, een vriendelijke reeks korte tekenfilms om kleuters over hun angst in het donker heen te helpen.

Wat een schatje is lilla spöket laban, oftewel het kleine spookje laban, dat met pappa Spook en mamma Spook en kleine zusje Labolina Spook in kasteel Goedemorgenzon woont, waar de koning en de koningin en de kleine prins Basboos allemaal reuze van griezelen houden. Niemand is bang van Laban, terwijl hij zelf wel vaak bang is, om te beginnen in het donker. Maar tijdens de korte episodes van het kleine spookje laban (nog geen uur in totaal, precies goed voor de doelgroep) wordt hij gelukkig een stuk spookachtiger en brengt hij tot slot zelfs een vriendin van de koningin aan het schrikken die zegt niet in spoken te geloven. Lekker-puh-omgedraaide-coming-of-age in de keurige Zweedse kinderfilmtraditie, naar het gelijknamige kinderboek van Inger en Lasse Sandberg, die dat halverwege de jaren zestig ooit eens schreven voor hun zoontje Nicklas.

Spookbroodtrommels
In Zweden is de familie Laban inmiddels inzet van een hele marketinglijn met boeken en broodtrommels en als het kleine spookje laban ook in Nederland aanslaat, dan vormt de film een fijne opmaat tot de nieuwe Laban-film die in de herfstvakantie tijdens Cinekid en daarna in de filmtheaters zal gaan draaien. Dat Laban nu in vriendelijke, simpele tekenfilms tot leven gekomen zo’n succes is, mag eigenlijk geen verrassing heten. Als het Zweedse neefje van ‘Caspar the friendly ghost’ en het ‘Sprookje van iemand die erop uittrok om te leren griezelen’ van de gebroeders Grimm, staat Laban in een lange traditie. Geen betere manier om het donker te overwinnen dan door je angsten een beetje op de hak te nemen. Dus mag Laban langs de harnassen in kasteel Goedemorgenzon rillen en bibberen en verstoppertje spelen tussen de spinnenwebben, houdt de koning van hardrock (ook eng!) en doet kleine prins Basboos met het nachthemd van zijn moeder net alsof ook hij een spook is. Echt eng is het natuurlijk niet (Tim Burton had met deze simpele gegevens voor een volwassen doelgroep wel raad geweten), meer een soort Barbapapa-eng. Qua stijl lijken de spoken ook erg op de Barbapapa’s: rudimentair van vorm, grootogig, en zo soepel als boetseerklei. In de achtergronden hebben de animatoren van het Laban-bedrijf van Nicklas Sandberg zich iets meer vrijheden toegestaan: woeste waterverflandschappen of uit patroonpapier geknipte meubels en en maan met een piratenooglapje op.
Deze films zijn echt alleen voor kinderen. Al zullen heel slimme peuters misschien net als Laban en Basboos in die episode waarin zij zich realiseren dat als zij bestaan, dat een fantasiewezen als Laban in hun ogen echt is, snappen dat misschien ook voor andere fantasiefiguren als monsters moet gelden. En dan komt er een partij Maurice Sendak-achtigen (ongetwijfeld ene hommage aan de schepper van ‘Max en de maximonsters’) uit de kast vallen van heb ik jou daar. Die monsters zijn eng. Jazeker. Maar de gedachte dat je fantasieën dezelfde status kunnen hebben als de werkelijkheid… nu ja, dat is het begin van een leven vol filmliefde, vol spoken onder het bed. Later kunnen ze dan alsnog kiezen of ze die Hitchcock of Laban gaan noemen.

Dana Linssen