Henri (Yolande Moreau over)

Yolande Moreau is wars van de poenerige kitsch van Cannes —  maar niet van de champagne die onverwachts wordt aangeboden. Zoals het hoort bij een actrice — en met Henri voor het eerst ook soloregisseur — die houdt van ‘mensen zonder sociale code’.

Door Kees Driessen

‘Het is duidelijk dat de glitter en glamour van Cannes niet mijn ding is. Ik kan het allemaal niet erg serieus nemen. Mijn jurk heb ik gewoon zelf gemaakt, haha! En dat kun je zien ook, want hier is het een beetje misgegaan. Maar wat dan nog? Ik vind het prima zo. Bovendien: je kan hier ook opeens Ken Loach tegen het lijf lopen. En slotfilm zijn van de Quinzaine — dat is voor Henri een prachtig podium.’
‘Er zijn genoeg actrices — fantastische actrices — die werkeloos thuis zitten. Ik heb geluk gehad. Ik had mijn theatershow en ben op het goede moment [theater- en televisieregisseur] Jérôme Deschamps tegengekomen. Daardoor zijn mensen me anders gaan zien. Uiteindelijk belandde ik pas vrij laat in de cinema — mijn mise-en-scène is nog altijd een beetje theatraal. Wat me in cinema vooral heeft aangetrokken zijn de oneindige mogelijkheden. Als ik bijvoorbeeld Les plages [2008] van Agnès Varda zie… wat een kloten heeft zij! Dan zie je dat je in film echt kunt doen wat je wilt. Dat is waarom ik in Henri met het geluid speel.’
‘Ik probeer altijd iets nieuws te ontdekken. Maar sommige mensen vinden dat alles wat ik doe op elkaar lijkt. Nou ja, dat kan. Het klopt dat ik vanaf het begin, als actrice, een rode draad volg: ik vertel hoe moeilijk het gewone leven is. Soms vraag ik me zelfs af of ik daarom actrice ben geworden: omdat het echte leven me niet goed af gaat. Maar goed, ik ben geen psychoanalist.’
‘Ook Henri heeft moeite met het dagelijks leven. Net als Rosette [de verstandelijk gehandicapte die caféhouder Henri komt helpen; KD]. Daarom klampen ze zich vast aan de liefde. Dat is ook waarom Rosette dat schilderij zo graag ziet, L’Angélus [van Jean-François Millet]. Dat hangt bij haar in de instelling op de kamer en als ze het elders tegenkomt, voelt ze zich gerustgesteld. Die twee mensen erop, dat is haar beeld van een relatie. Dat begrijpt ze.’
‘Denk niet dat de gehandicapte acteurs in Henri geen serieuze acteurs zijn. Ze zijn formidabel. Zoals François Daujon — toen ik die voor het eerst teksten van Valérie Novarina zag voordragen, viel ik bijna van m’n stoel. Dat zijn geen makkelijke teksten hoor! Hij is echt goed. En bovendien: wat is normaal? Daar gaat de film over: we zijn allemaal de draad weleens kwijt. Uiteindelijk hebben we meer overeenkomsten dan verschillen.’

You’re Innocent When You Dream van Tom Waits is het lied dat de eerste inspiratie leverde voor het scenario van Yolande Moreaus Henri. ‘We were running through the graveyard/and we laughed my friends and I/we swore we’d be together/until the day we died/until the day we died.‘ De geluidskwaliteit van deze live-uitvoering is niet best en toch is dit een briljante versie.