HARRY POTTER AND THE GOBLET OF FIRE

Toverboekuittreksel

In Harry Potter and the goblet of fire neemt de tovenaarsleerling deel aan een toverschooltoernooi en komt hij natuurlijk zijn aartsvijand Voldemort weer tegen. Eigenlijk niets nieuws dus.

Hoe hou je een filmreeks, waarin iedere film eigenlijk hetzelfde verhaal vertelt, boeiend? Voor de Harry Potter-serie heeft producent David Heyman de volgende oplossing gevonden: breng telkens een andere regisseur aan boord. Voor deel vier mag als eerste Britse regisseur Mike Newell (Four weddings and a funeral) een poging wagen zijn stempel te drukken op het materiaal zonder echt buiten de vastgestelde kaders te treden. Net als zijn voorgangers stond Newell met vaste Harry Potter-scenarioschrijver Steve Kloves voor het probleem een goedlopend filmverhaal te destilleren uit een boek dat eigenlijk te dik is. Zij zijn hier maar gedeeltelijk in geslaagd. Aan de special effects, goede cast en goede bedoelingen ligt het niet. Harry Potter and the goblet of fire is onderhoudend, maar heeft een gebrek aan diepgang en uitstraling.

Hormonen
Harry (Daniel Radcliffe) mag er met zijn nieuwe kapsel dan uitzien als een moderne John Lennon, toch bezit hij geen charisma. Hij lost alles op met een beetje magie. Dat is niet zo gek voor een tovenaar, maar het maakt de tegenslagen die hij moet overwinnen bij voorbaat kansloos. De confrontatie met doodsvijand Voldemort (Ralph Fiennes) voelt dan ook als een anticlimax, ondanks al het vuurwerk dat de filmmakers uit de kast hebben gehaald.
De personages rond Harry zijn eigenlijk interessanter dan de held zelf. Ze geven nog wat jeu aan het geheel. Hermione (Emma Watson) en Ron (Rupert Grint) komen iets dichter tot elkaar en Hagrid (de onvolprezen Bobbie Coltrane) heeft nog een geheimpje onder zijn baard zitten. Liefde zit in de lucht: de borrelende hormonen en tienerangst worden herkenbaar gebracht. Harry vecht liever met draken dan dat hij een meisje durft uit te vragen. Maar helaas worden deze zaken veel te kort aangestipt. De bijfiguren fungeren slechts als komische noot, of zijn enkel een schakel in de plot.
Dit laatste geldt vooral voor de nieuwe karakters die in dit ‘hoofdstuk’ geïntroduceerd worden. De mededingers in het toverschooltoernooi zijn niet meer dan beeldopvulling. In de strijd om de Vuurbeker zien we alleen Harry’s vorderingen. Wat het ook al niet tot een echte wedstrijd maakt.
Natuurlijk moeten er bij een boekbewerking altijd grote keuzes gemaakt worden om een passend filmverhaal te construeren. Toch vliegt dit filmdeel soms wel erg kort door de bocht, bijvoorbeeld als Harry’s ouders plotseling als spookverschijningen opduiken bij de cruciale ontmoeting met Voldemort en door de 200 bladzijden die in het boek worden gewijd aan het Wereldkampioenschap Zwerkbal bijna geheel te negeren.
De film lijkt een slecht uittreksel van het boek. Adaptatie of niet, een film moet altijd uit zichzelf als eenheid werken. Nu is het meer een lange trailer voor het boek en de delen die nog zullen volgen. Dit schooljaar gaat Potter slechts met een kleine voldoende over.

Michael Minneboo