Güeros

Weer een film over een paar labbekakken die niet vooruit te branden zijn? Ja en ook nog in hip zwart-wit. En toch is de Mexicaanse debuutfilm Güeros verfrissend, aanstekelijk en humoristisch.

"Ze brengen een paar schooiers bij elkaar, filmen in zwart-wit en zeggen dat ze een artfilm hebben gemaakt", laat regisseur Alonso Ruiz Palacios een student zeggen in Güeros. Fijne zelfspot van de regisseur, want Güeros is precies zo’n film. De schooiers van dienst zijn de student Federico en zijn kamergenoot Santos in een smerig appartement in Mexico-Stad, die opgezadeld worden met Federico’s jongere broer Tomás. Hij is door zijn moeder in Veracruz naar zijn broer in Mexico-Stad gestuurd, omdat ze thuis gek van hem wordt. Het is 1999 en op de universiteit in Mexico-Stad staken studenten al 169 dagen tegen invoering van collegegeld. Zoals het labbekakken betaamt, doen Federico en Santos niet mee aan de dagelijkse demonstraties, want dat kost inspanning, en daaraan hebben ze een hekel aan. Ze komen in actie door Tomás, die een door hem fanatiek bewonderde oude folkzanger, over wie het verhaal gaat dat hij vroeger Bob Dylan met zijn muziek aan het huilen kreeg, wil opzoeken. Het leidt tot een zoektocht in hun oude auto, waarin ook studentenleidster Ana meerijdt, op wie Federico steeds minder stiekem verliefd is. Vergeet het verhaaltje, want dat is slechts een kapstok om het over zaken te hebben die elke twintiger zal herkennen. Wat moet je met je leven doen? Doet het er voor anderen iets toe? "Zou iemand het merken als we dood zijn?", vraagt Ana zich af. Palacios zal het niet zo bedoeld hebben, maar het klinkt huiveringwekkend in het licht van de moord op 43 Mexicaanse studenten vorig jaar. Wie deze connectie niet wil maken, ziet misschien wel een andere: ook nu weer staan studenten op de barricaden. Wie ook deze link vergezocht vindt, ziet een indringend, met veel droge humor doorspekt, universeel verhaal over de zoektocht van jongeren naar hun plek in het leven. Waarbij Palacios zich stilistisch heeft laten inspireren door de nouvelle vague en het vroege werk van Jim Jarmusch. Dat klinkt obligaat, maar Palacios heeft uit zijn inspiratiebronnen een tintelend debuut weten te maken. Tot beste debuutfilm uitgeroepen op het filmfestival van Berlijn.

Jos van der Burg