GRINDHOUSE: PLANET TERROR

Robert Rodriguez’ bijdrage aan het Grindhouse-pakket is een ondodelijk vermoeiende zombiefilm in oude stijl.

Zombiefilms zijn er al genoeg. Slechte films zijn er al genoeg. Slechte zombiefilms zijn er al genoeg. Slechte zombiefilms over zombiefilms zijn er al genoeg. Zelfs opzettelijk slechte zombiefilms over slechte zombiefilms zijn er al genoeg.
Vijf stellingen waarmee lang niet iedereen het eens zal zijn. Robert Rodriguez bijvoorbeeld. Wat hem betreft moest er tenminste nog één zombiefilm bij die dan ook nog eens een opzettelijk slechte film moest worden over andere al dan niet slechte zombiefilms. En die aldoende een echt slechte film werd. Met de laatste stelling zal wederom niet iedereen het eens zijn, maar goed, deze recensie is mijn feestje zoals planet terror toch vooral een feestje voor Rodriguez en zijn team moet zijn geweest. Een ander bestaansrecht kan ik in elk geval niet bedenken voor dit ondodelijk vermoeiende, hels lawaaierige gorefest in oude stijl.
Hoewel, natuurlijk heeft de film nog een ander bestaansrecht, waarvan in de Nederlandse bioscopen weinig overeind blijft. Rodriguez en maatje Quentin Tarantino bedachten dat de wereld toe was aan een herleving van het grindhouse-fenomeen: ranzige jaren zeventig-bioscoopjes waar doorlopend vertoningen liepen van vette porno, actie met soul en horror vol slachtafval — en dan twee films per voorstelling. Tarantino’s death proof kon dus niet zonder sidekick, en dat werd planet terror. In Amerika werden de twee films netjes achter elkaar vertoond (eerst die van Rodriguez, daarna die van Tarantino), compleet met neptrailers voor ‘coming attractions’; in Nederland worden de twee ‘delen’ losgekoppeld en in omgekeerde volgorde uitgebracht. Alleen Rodriguez’ eigen voorproefje van de niet-bestaande exploitatiefilm machete bleef daarbij gespaard.

Spaghetti
Zonder het format van de double bill had ook planet terror tot een trailer beperkt mogen blijven. Tot de verplichte beelden had dan de cameo van Bruce Willis behoord, als snode legerofficier met pussige bubbels op zijn gezicht; de scène waarin een andere slechterik zijn weckpot met afgesneden testikels laat vallen om ze even later griezelgrinnikend weer te verzamelen; en doe dan ook maar wat explosies en geslurp aan ingewanden, en natuurlijk Rose McGowans optredens als paaldanseres (‘Vóór’) en eenbenige menselijke mitrailleur (‘Na’).
De rest kan elke zombiefanaat er met het gemak van een diepvriespizza zelf bij verzinnen. Wat te denken van een stel idiote Texanen in een door zombies belaagd barbecuerestaurant, mistige sets met sfeervol geplaatste spotlights, het citaat van een citaat van een citaat van een citaat ‘Shoot them in the head!’ en zombies die er à la Umberto Lenzi’s nightmare city (1980) bijlopen als wandelende borden spaghetti.
Wie dat alles worst zal zijn, zij gewezen op de vele krassen en kabels die Rodriguez ten behoeve van de authenticiteit op de print heeft aangebracht. In planet terror zijn die beschadigingen gepromoveerd tot stijlmiddel: hoe spannender de actie en hoe heter de erotiek, hoe veelvuldiger de kabels en hoe uitbundiger de krassen. Verder kwam de tussentitel ‘Missing reel’, goed voor tien minuten aan zogenaamd ontbrekend materiaal, als geroepen. Er hadden veel meer fictieve gaten mogen vallen in deze volstrekt overbodige imitatie-camp.

Kevin Toma