Greetings from Tim Buckley
Toch met een brok in de keel
Een dolende Jeff Buckley wordt uitgenodigd voor een concert voor zijn beroemde vader Tim Buckley. Dat maakt een boel oud zeer los in dit naar binnen gerichte muziekdrama.
Het verhaal mag bekend heten. Folkzanger Tim Buckley kwalificeerde net niet voor het lidmaatschap van de roemruchte 27 Club. Hij slikte zijn overdosis pas op zijn achtentwintigste. Zoon Jeff kwam evenmin door de ballotage. Hij verdronk, er waren geen drugs in het spel en hij was de dertig gepasseerd.
Greetings from Tim Buckley beslaat enkele weken in 1991. Cultheld Tim Buckley is zestien jaar eerder gestorven. Organisatoren van een hommageconcert in Brooklyn vragen Buckley junior om een bijdrage te leveren. De 24-jarige Californiër vindt het een slecht idee. Hij heeft zijn vader niet gekend en luistert niet naar diens muziek. Toch reist hij af naar New York.
Door de oren van bewonderaars en muzikanten die met Buckley speelden gaat de mokkende twintiger anders naar de liedjes van zijn vader luisteren. Desondanks blijft hij volhouden dat zijn vader weinig meer was dan een lsd-verslaafde hippie, die teksten krabbelde tot zijn papier op was.
Imogen Poots is allercharmantst als de manic pixie dream girl die Buckley junior bij de hand neemt, terwijl hij als een stuurse puber probeert te verwerken dat zijn vader hem als jongetje links liet liggen. Toch hoop je dat de Britse actrice na fraai ondersteunend werk in A Late Quartet en The Look of Love eens een stevige hoofdrol krijgt om haar stralende tanden in te zetten. Wat dat betreft heeft hoofdrolspeler Penn Badgley minder klagen. In een tweedehands platenzaak mag hij demonstreren dat hij net als Jeff Buckley en diens idool Jimmy Page een krankzinnig vocaal bereik heeft. In een knetterende jamsessie met gitaarlegende Gary Lucas (Frank Wood) vindt Badgley/Buckley iets later de toon die later zou neerslaan op het gelauwerde studioalbum Grace. Het doet denken aan het magische moment in Walk the Line, waarin Joaquin Phoenix plotseling indaalt in Johnny Cash’ karakteristieke bariton.
Minder magisch zijn de overbodige flashbacks waarin we Tim Buckley on the road zien, vergezeld van een minnares. Zijn muziek zou genoeg moeten zijn. Dat is het gelukkig ook in het laatste half uur, dat in het teken staat van het concert in Brooklyn, waar in feite de korte carrière van Jeff Buckley begon. Met een nonchalance die doet denken aan het beste werk van Robert Altman beweegt regisseur Daniel Algrant zich door concertzaal, kleedkamers en alles daar tussenin. Beladen door Jeffs uitvoerig getoonde, maar godzijdank niet doorgepsychologiseerde worstelingen met een afwezige vader wordt zijn vertolking van Once I was een authentiek brok-in-de-keel-moment.
Fritz de Jong
