GREAT KILLS ROAD

In het claustrofobische great kills road kruipt de kijker in het hoofd van een desperate Nederlander die in New York op zoek is naar zijn ex-vrouw.

"You need peace of mind", zegt een handlezeres in New York tegen een man, die van haar wil weten of ze iets over zijn kind kan vertellen. Dat hij innerlijke rust nodig heeft, ziet ook de kijker die niets van handlijnen weet, want de ongeschoren man maakt een chaotische en gekwelde indruk. Hij heet Maas de Boer en is op zoek naar zijn Amerikaanse ex-vrouw, die acht jaar geleden genoeg had van het leven in een woonboot in een Hollandse polder. Ze vertrok met achterlating van haar zwaar gehandicapte zoontje. Later volgde een ansichtkaart met daarop de woorden I’m sorry. Acht jaar later vliegt Maas naar New York om haar een wurgend geheim te vertellen. Hoe vind je in een miljoenenstad een vrouw die geen adres heeft achtergelaten? Er volgt een desperate zoektocht door New York, waarbij de wanhopige man in alle opzichten de weg kwijt raakt. Hij slaapt in morsige hotelkamertjes, spreekt de voicemail in van zijn zoontje ("Hé boef, hoe is het daar?"), schakelt een privédetective in en spreekt wildvreemde mensen aan. Vindt hij zijn ex en wat moet hij haar zo nodig vertellen?

Paranoïde
great kills road is een no-budget film van filmmaker Tjebbo Penning, die bijna tien jaar geleden de Engelssprekende psychothriller morlang maakte. De strak gestileerde, koele film, die een beetje aan het werk van Atom Egoyan deed denken, werd in Nederland lauw en in Amerika warmer ontvangen, maar trok nergens publiek. Dat morlang een beter lot had verdiend, was een schrale troost voor Penning, die al een tijdje in New York woonde. Dat laatste doet hij nog steeds. Hij overleeft er met opdrachtfilmpjes. Als u in New York trouwt, kun u hem bellen voor uw bruiloftsfilm. Dat klinkt alsof Penning een hobbyist is, maar dat is onzin, want net als morlang verraadt great kills road een groot filmtalent. De in 1992 aan de Filmacademie afgestudeerde Penning heeft gevoel voor krachtige beelden die in de werkelijkheid wortelen, maar er ook aan ontstijgen. Ook ademen zijn films, naast de twee lange een handvol korte, een groot filmbewustzijn. De maker lijkt goed te weten wat er zoal aan films wordt gemaakt. Het zou mij verbazen als hij het werk van Lodge Kerrigan niet kent. Niet alleen doet de dertiger in great kills road denken aan de verwarde, paranoïde mannelijke personages in clean, shaven en keane, maar ook trekt de film net als die films de kijker het op hol geslagen hoofd in van de hoofdpersoon. Door de ontregelende geluidsband en desoriënterende beelden horen we met de oren en kijken we door de ogen van de dolende man naar New York. Nooit stelt de film zich op een objectief standpunt, waardoor wij net zo gedesoriënteerd zijn als de hoofdpersoon. Het maakt Tjebbo Penning tot de Nederlandse Lodge Kerrigan, al haalt hij (nog) niet het niveau van de Amerikaan. Daarvoor is great kills road niet wurgend genoeg. Zo klinkt de voiceover van de man te rustig. En dat zijn gedrag uiteindelijk wordt verklaard, had ook niet gehoeven. Films hoeven niet alles op te lossen.

Jos van der Burg