GORDOS

gordos is een slimme satire en uiteindelijk een ontroerende film over dikke mensen die net iets meer problemen blijken te hebben dan dunne mensen.

Het is duidelijk dat de Spaanse regisseur Daniel Sánchez Arévalo van mensen houdt, zo kwetsbaar als hij ze in zijn films aan de wereld laat zien. Net als in azuloscurocasinegro (Donkerblauwbijnazwart, 2006) hebben de personages in gordos niet altijd de beste keuzes gemaakt in hun leven. Mensen doen nou eenmaal domme dingen, maar ze proberen, en ze proberen opnieuw, en soms maken ze iets van hun ambities waar. Maar Sánchez Arévalo zal ze nergens om veroordelen en het is die sfeer die de film gordos zijn sympathieke, menselijke gezicht geeft.
Een praatgroep over gewichtsproblemen vormt de achtergrond van een caleidoscopische vertelling over de levens van vier zelfverklaarde dikzakken en een therapeut die het zwangere lichaam van zijn vrouw niet meer kan aanzien. Allemaal hebben ze hun kwetsbaarheden en eigenaardigheden, net als al die mensen met maatje zesendertig, maar de film vertelt met een mooie vanzelfsprekendheid dat dik zijn het leven elke dag net wat ingewikkelder maakt.

Naakt
Op het eerste gezicht lijkt dit een typisch Spaanse televisiesoap met huiskamerdecors en acteurs die allemaal min of meer dezelfde versteende uitdrukking op hun gezicht hebben. Maar Sánchez Arévalo legde als regisseur eerder een te grote fijngevoeligheid aan de dag om die vorm niet bewust gekozen te hebben. Vrolijk speelt hij met soapclichés zoals de gelovige christen die Bijbelcitaten gebruikt om kuis te blijven en ondertussen stiekem van stripteasedanseressen houdt, of de comapatiënt wiens vrouw vreemdgaat met zijn beste vriend, een homo die vervolgens in een hetero verandert. Hij gebruikt de beeldtaal van de soap om een verhaal te vertellen over mensen die nooit in soaps te zien zijn. Een omkering en bevestiging dus van het gebruikelijke schoonheidsideaal. Zie hier de mens, zegt de regisseur in een van de eerste scènes wanneer hij alle leden van de praatgroep zich laat uitkleden en in volle glorie aan de kijker toont.
gordos confronteert die kijker bovendien met zijn eigen vooroordelen door dikke mensen in de loop van de therapie te laten afvallen en zo op onze wisselende sentimenten in te spelen. Al gaat het om dezelfde mensen, dikker blijft een ander idee oproepen dan dunner, realiseert die kijker zich.
Sánchez Arévalo raakt met zijn verhaal aan het leed en de frustraties van mensen die niet voorop rennen in de idiote maar ergens ook wel begrijpelijke race naar lichamelijke schoonheid. Alleen, ontroeren doet deze slimme film pas ver in de tweede helft als de conflicten meer op de spits gedreven worden en de satire en komedie meer naar de achtergrond verdwijnen. In die zin is gordos niet helemaal geslaagd te noemen, ook al zou je dat masker van satire kunnen zien als hetzelfde masker waarmee sommige personages zich tegen de buitenwereld wapenen. Deze regisseur is tot meer in staat. Dat weten we want dat heeft hij in azuloscurocasinegro laten zien en dat mag hij met zijn volgende film opnieuw laten zien. Tot die tijd is gordos een stevig maar niet helemaal bevredigend tussendoortje.

Ronald Rovers