Gone Girl

“The two most fucked up people I’ve ever met“, noemt de door de wol geverfde echtscheidingsadvocaat het centrale duo in Gone Girl. In David Finchers thriller blijkt van het droompaar dat alles mee heeft maar heel weinig te kloppen

Op de ochtend van zijn vijfde trouwdag zit Nick Dunne al ’s ochtends met een andere vrouw whisky te drinken in een bar. Goed, het café is zijn eigendom en de vrouw is zijn zus, maar toch: een teken van een gelukkig huwelijk is het niet.

Eenmaal thuis gekomen treft hij een vreemd schouwspel aan. Er zijn tekenen van geweld, en van zijn vrouw Amy ontbreekt elk spoor. De twee detectives die polshoogte komen nemen vinden het ook verdacht: een mooie, door iedereen geliefde huisvrouw lijkt van de aardbodem verdwenen, en haar echtgenoot weet zich geen raad. Er wordt alarm geslagen.

Tot zover is Gone Girl, David Finchers verfilming van Gillian Flynns geliefde thriller, een klassieke whodunit. Maar dan introduceert de regisseur de stem van Amy (Rosemund Pike), de gone girl zelf. Uit flashbacks waarin ze uit haar dagboek voorleest, leren we dat het sprookjeshuwelijk van de twee een façade is. Er zijn geldproblemen, er is sprake van serieuze verwijdering en ook de kinderwens staat ter discussie. Goeie gozer Nick (Ben Affleck) heeft wellicht toch wat skeletten in zijn kast. Langzaam wordt Nick zelf onderwerp van verdenking. Want niet alleen heeft hij geen alibi, er duikt steeds meer bewijs op dat hij baat heeft bij Amy’s verdwijning. Halverwege Gone Girl is het perspectief 180 graden gedraaid, ten nadele van de hoofdpersoon.

Elk verhaal heeft twee kanten, en wie ooit heeft bemiddeld bij een echtelijke ruzie weet dat. Dat Gone Girl die twee kanten als twee aparte waarheiden presenteert is een interessante vorm, die bij zowel boek als film goed werkt. Althans, aanvankelijk. Bij Flynns roman kom je er als lezer achter dat deze twee mensen zulke onaangename persoonlijkheden hebben, dat ze onze aandacht eigenlijk helemaal niet verdienen. Nick blijkt vooral een slappe en onbetrouwbare zak, Amy een controlfreak met psychotische trekjes. Gespeeld door goedzak Ben Affleck weegt dat eerste in de film een stuk minder zwaar. Zijn Nick is vooral een man die hopeloos niet beantwoordt aan het ideaalbeeld dat Amy van hem heeft gemaakt. Want dat aan Amy een steekje los zit, wel, dat is niet echt de clou verklappen hier. Pike speelt dat met stalen overtuiging.

Zolang Gone Girl de wegen van een verdwijningsmysterie bewandelt, is het een puike film. De vraag of Nick het wel of niet gedaan heeft, bevat spanning genoeg. Dan hebben we het over tweederde van de (te) lange speeltijd. In het derde deel voegt Fincher een element van satire toe. Zijn film is dan veel meer een commentaar op de media en de tijdgeest, en drijft weg bij wat feitelijk de basis van het drama is: waarom hebben deze mensen eigenlijk zulke problemen gekregen? De rol van de nogal enge ouders van Amy, of het simpele gegeven van twee zondagskinderen die de wind tegen krijgen, is zoveel boeiender dan de soms vergezochte plotwendingen die we voorgeschoteld krijgen. En zo eindigt Gone Girl lang niet zo opwindend als hij begon.