GOLDFISH MEMORY

In Dublin draait een groepje twintigers rondjes in de liefdescarrousel. Hoeven wij alsjeblieft niet mee?

Goudvissen schijnen nauwelijks een geheugen te hebben. Na drie seconden zijn ze alles vergeten. Althans, dat beweert Tom (Sean Campion), een docent Engelse literatuur aan de universiteit van Dublin. De vrouwenjager gebruikt het goudvissenverhaal als versiertruc bij studentes. Als hij iemand op het oog heeft, presenteert hij zich als een door de liefde gemangeld persoon, waarop hij gekweld uitroept dat hij een goudvis zou willen zijn, want die hebben maar hooguit drie seconden liefdesverdriet. Als het goudvissenverhaal niet werkt, heeft hij nog andere troeven: "Ik hou van je manier van lopen. Hoe je praat. Ik hou van je naam." Gatverdamme. In een Nederlandse kroeg zou Tom ongewild het hilarische hoogtepunt van de dag zijn, maar Ierse studentes zijn domme ganzen. Eén voor één vallen ze voor de serieversierder, om na de bedscène te worden gedumpt. Au, wat een pijn! Snel uithuilen bij een nieuwe liefde. Enzovoort, enzovoort.
Goldfish memory is de tweede film van de Ierse Elizabeth Gill, die ook het scenario schreef. Het is niet moeilijk te zien wat haar voor ogen moet hebben gestaan: een op volle toeren draaiende liefdescarrousel, waarin men ’s ochtends niet weet naast wie men ’s avonds in bed zal liggen.

Glazen kom
Gill leerde het vak onder andere als regieassistent bij Paul Greengrass’ rauwe IRA-drama Bloody Sunday. Ze heeft niets van Greengrass’ authentieke benadering overgenomen, want Goldfish memory is een niksige romantische komedie over niksige mensen. Het is zo’n film die erop rekent dat je met een constante glimlach zit te kijken, maar die het tegendeel bereikt. Van de personages word je steeds chagrijniger, tot je besluit dat ze in Dublin maar lekker moeten doen waar ze zin in hebben, zolang ze er ons niet mee lastig vallen.
Waarom zouden wij ons voor deze narcistische twintigers interesseren? Ze vinden zichzelf buitengewoon boeiend, maar zijn in werkelijkheid oervervelend en voorspelbaar. Het tragische is dat zij niet in de gaten hebben dat hun verlangen om als goudvis te leven al werkelijkheid is geworden. Niet alleen liefdesverdriet, maar geen enkel gevoel beklijft in hun leven. Hetero of homo, het doet er niet toe, iedereen maakt overuren in de carrousel. Hoezo is Goldfish memory een romantische komedie? Achter de lollige façade schuilt een deprimerende film over onnozele personages, die als goudvissen in een glazen kom niet weten dat er een andere wereld bestaat. Is Goldfish memory misschien stiekem een sciencefictionfilm, die ons wil waarschuwen voor aliens, die de wereld willen besmetten met gevoelloosheid? Voor mysterieuze op mensen lijkende wezens, die het gen missen dat empathie mogelijk maakt? Het moet haast wel. Neem Tom. Ziet u een mens? Wij zien een als docent vermomde griezel, die op een kwade dag best eens als seriemoordenaar aan de slag zou kunnen gaan.
Het is waar: cameraman Ken Byrne heeft Dublin fraai gefotografeerd. Nu nog echte mensen.

Jos van der Burg