GLUE

Het filmfestival in Rotterdam organiseert ook dit najaar weer een Tigertour met drie festivalfilms. De score? Twee indringende en één melige film.

Sinds een paar jaar distribueert Nederlands grootste culturele evenement zelf weer films. Dat was nodig, want er bleef veel fraais op de plank liggen. Meesterwerken worden altijd wel opgepikt door gewone distributeurs, maar kleine interessante films niet. De meeste van deze laatste films zijn alleen op het filmfestival in Rotterdam te zien. Daarna verdwijnen ze uit Nederland om er nooit meer terug te keren. Het is goed dat het festival een paar van deze films van de vergetelheid redt. Twee keer per jaar brengt het onder de titel ‘Tigers on tour’ drie films in roulatie. Het initiatief valt te prijzen, ook al zitten er wel eens missers tussen. Dat geldt niet voor glue, het speelfilmdebuut van de Argentijn Alexis Dos Santos. De film voert in de desolate Argentijnse streek Patagonië een tiener op die zoals alle tieners in de wereld onzeker en verward is. Hij stelt zinloze tienervragen als: had ik ook bestaan als mijn ouders twee minuten eerder hadden gevreeën? De belangrijkste vraag is natuurlijk: hoe beland ik met een meisje in bed? Zijn onzekerheid verbergt de jongen achter onverschilligheid. Het klinkt weinig origineel — puberverwarring is een geliefd onderwerp van debuterende regisseurs — maar Dos Santos heeft er een fraaie ingetogen film over gemaakt. Met veel oog voor onhandigheid — hoe troost je een meisje? — dringt de film door in het leven van de met zichzelf worstelde puber. Mooi is de brooddronken luciditeit van tieners. "We zitten vast in de Grote Soapopera van het Leven", zegt een bloedserieus, quasi-wijs tienermeisje, dat nauwelijks meer van het leven weet dan een pasgeboren lammetje. Ook geeft de film een goed beeld van de impulsiviteit van tieners. Laten we lijm snuiven! Dat je hersens ervan verdampen, komt niet in hen op. glue had een Tiger Award moeten winnen, maar kreeg alleen de jongerenprijs MovieZone Award.

Lamstraal
Het luistert nauw in films over jongeren. Waar glue de juiste toon treft, slaat debuterend regisseur Manolo Nieto met la perrera de plank mis. De Urugyaanse film voert een 25-jarige eeuwige student op, die op kosten van zijn middenklasse-ouders een lui, om seks draaiend ("Dit land heeft behoefte aan meer tieten") leventje leidt. Zijn vader gooit de lamzak uit huis onder de uitroep dat hij mag terugkomen als hij op het platteland zijn eigen huis heeft gebouwd. De knul gaat aan de slag met vrienden, die door een misverstand denken dat zij beloond worden met vrouwen. Het klinkt kluchtig en de film ontstijgt dat niveau maar net. Het grootste probleem is dit: waarom moeten wij meeleven met een lamstraal? In Rotterdam zag men het anders, want deze film won wel een Tiger Award.
Interessanter is het Frans-Guinese un matin bonne heure van Gahité Fofana. De film is geïnspireerd op de dood in 1999 van twee Guinese jongens, die zich hadden verstopt in het landingsgestel van een vliegtuig dat naar Brussel vloog. Met een in hun kleren gevonden brief vroegen ze aandacht voor de wanhopige situatie in Afrika. un matin bonne heure is een fictieve reconstructie van de laatste weken van hun leven. De vriendin van een van de jongens zoekt als voice-over naar een verklaring voor hun daad. De sobere, onderkoelde film laat zien dat (arme) jongeren in Guinee geen enkel perspectief hebben. Zelfs in de liefde zijn ze kansloos, want het meisje met wie een van de jongens wil trouwen, wordt om geld uitgehuwelijkt aan een rijke, oude man. un matin bonne heure kruipt langzaam onder de huid en blijft er lang zitten.

Jos van der Burg

Tigers on Tour, van 14 oktober 2006 t/m 11 februari 2007 in 27 filmtheaters. Naast glue zijn te zien: la perrera van Manolo Nieto (Uruguay) en un matin bonne heure van Gahité Fofana (Frankrijk/Guinee).