Gemma Bovery

Gemma Bovery, die naam doet een beetje denken aan… jawel! Quelle chance, hein?

Gemma Bovery, gebaseerd op de gelijknamige graphic novel van de Britse Posy Simmonds, begint uitermate sympa. De in een fictief Normandisch dorpje wonende literatuurliefhebber Martin ziet in zijn nieuwe Londense buren een hedendaagse versie van Emma en Charles Bovary. Want ze heten Gemma en Charles Bovery, en dat kan toch geen toeval zijn?
De Emma van Flaubert (die ook al in een fictief Normandisch dorpje woonde) had een sterk, door streekromannetjes nog aangewakkerd verlangen naar romantiek en grandeur, dat dermate gefnuikt werd door de prozaïsche provinciaalse realiteit in het algemeen en haar goeiige maar oersaaie echtgenoot Charles in het bijzonder, dat ze na enkele avonturen met aanvankelijk grootse en meeslepende maar uiteindelijk tegenvallende minnaars zelfmoord pleegde.
Een dergelijk lot moet voor de beeldschone, zinnelijke Gemma (Gemma (!) Arterton) natuurlijk koste wat kost vermeden worden, en Martin (Fabrice Luchini) begint haar een petit peu te stalken. Gemma brengt hem al snel het hoofd op hol. Dat kan ook haast niet anders, als zo’n mooi schepsel zo wellustig je brood eet (Martin is behalve literatuurliefhebber ook dorpsbakker), zo opwindend je deeg kneedt als je haar uitnodigt in de bakkerij, en zulke mooie zomerjurken draagt, in zulk hemels Frans licht, met daaronder zo’n zeldzaam welgevormd lichaam. Gemma’s erotische aantrekkingskracht is behalve betoverend ook met veel humor verbeeld, want het is maar al te duidelijk met wiens soft-focus blik we naar haar kijken.
Wanneer Gemma (net als de Emma van Flaubert) een affaire begint met een piepjonge rechtenstudent, is Martin niet alleen meer dan een beetje op zijn middelbare hart getrapt, ook ziet hij zich genoodzaakt om in te grijpen om het haar boven het hoofd hangende noodlot af te weren. Hoewel het voor Martin helder is dat het leven de kunst imiteert, blijkt zijn inmenging in Gemma’s overspelige liefdesleven allesbehalve gewenst. Gemma heeft Madame Bovary nooit gelezen, en wil zélf aan het roer van haar eenentwintigste-eeuwse leven staan, dat anders dan dat van Emma Bovary helemaal niet van verveling aan elkaar hangt. Martin lijkt ondertussen zonder het door te hebben in zijn eentje veel meer op Charles (goeiig, ingedut) en Emma (dromerig, verlangend naar een prins die haar wakker kust) dan Gemma, die bruist van levenslust en liefdeszin — Gemma is het type dat wakker kust, niet het type dat slaapt.
Zo op de helft van het in aanvang veelbelovende verhaal lijkt ironisch genoeg de verbeelding te zijn opgeraakt en vallen de onwaar­schijnlijke en oninteressante ontwikkelingetjes met bakken uit de hemel. Eeuwig dommage. Toch drie sterren, niet voor de flimsy komedie die overblijft, maar voor (1) de schoonheid van Gemma Arterton, (2) de geweldig acterende Luchini, en (3) de knapperige broden waardoor je zelf wel in een slaperig Frans dorpje zou willen wonen.

Janna Reinsma

Interview met Anne Fontaine.