FRAGILE

Fragile, de tweede Engelstalige film van Spanjaard Jaume Balagueró, is een horrorfilm, maar ter vervanging van de bloederige beelden krijgen we een whodunit voorgeschoteld.

Het is niet pluis in kinderziekenhuis Mercy Falls. De bovenste verdieping van het oude, gotische gebouw is sinds een onduidelijke tragedie in de jaren vijftig dichtgespijkerd, maar er houdt zich nog altijd iets geheimzinnigs op. Weesmeisje Maggie (Yasmin Murphy) heeft het wel eens gezien, het ‘mechanische meisje’ van boven. Volgens de rest van het personeel is het allemaal onzin, maar nachtzuster Susan weet wel beter. Ze ontvlucht het ziekenhuis en verpleegster Amy Nicholls (Calista Flockhart) wordt aangetrokken als vervangster. Het zal maar voor een paar dagen zijn: het ziekenhuis wordt toch gesloten. Het wachten is alleen nog tot er voor de laatste acht patiëntjes ruimte is in het andere ziekenhuis van het naamloze kleine Engelse eiland.
Fragile heeft zo een weinig verrassende premisse, die ook nergens een originele invulling kent. Het ziekenhuis is pas twee dagen buiten gebruik, maar ziet er toch al afgetakeld uit, inclusief afgebladderd ‘Welcome to Mercy Falls!’-bord bij de ingang. Het regent constant, maar alleen als het spannend moet zijn. Liften, telefoontoestellen en kranen doen natuurlijk nooit wat ze moeten doen. En Flockhart speelt in feite slechts een meer getormenteerde versie van Ally McBeal.

Vlinders
Alles aan de film voelt dus bekend. Dat zou niet zo’n probleem zijn als het tenminste nog spannend was. De paniek die zich van verpleegster Amy meester maakt, leeft echter niet bij de toeschouwer. De gebeurtenissen in de film zijn eng omdat dat zo in het script staat, maar op de kijker hebben ze dit effect niet. De enige uitzondering hierop is misschien het moment dat we de ‘mechanical girl’ voor het eerst daadwerkelijk te zien krijgen.
Regisseur/co-scenarist Jaume Balagueró speelt hier en daar met de regels van het horrorgenre en goochelt wat met symboliek (vlinders, kinderspeelgoed) die soms wel, soms geen relatie heeft met de plot. Hoewel dat soms aardige momenten oplevert, komt dit soort kunstgrepen de film niet ten goede, vooral omdat Fragile toch al op te veel gedachten hinkt.
Balagueró’s vorige films, Los sin nombre (1999) en Darkness (2002), waren internationaal redelijk succesvol. Darkness brak zelfs door in Amerika, ondanks een stevige hermontage door de Amerikaanse distributeur om hem voor alle leeftijden geschikt te houden. Bij Fragile had Balagueró alles zelf in de hand, maar vreemd genoeg voelt het ook hier alsof de echt enge (of op zijn minst bloederige) shots bij de censuur zijn achtergebleven. Zelfs het grote ‘kwaad’ van de film, waar dit soort films het toch van moet hebben, is verre van angstaanjagend.
Ter vervanging van de bloederige beelden krijgen we een whodunit voorgeschoteld: het laatste deel van de film draait behalve om het afweren van het kwaad vooral om de zoektocht naar wie of wat het kwaad precies is. Ook hier weinig verrassing: het onderzoek bestaat voornamelijk uit het struinen in oude archiefkasten en naar de oplossing wordt al (te) vroeg in de film verwezen. En zo wordt de film een vreemd soort halfbaksel: een horrorfilm zonder horror, een thriller zonder thrills.

Joost Broeren