Foxfire

De urgentie van het thema en de energie van de vorm vervliegen in een verwarde vertelling in Laurent Cantet’s Foxfire, over een protofeministische meidenbende.

Met het Gouden Palm-winnende middelbare schooldrama Entre les murs bewees Laurent Cantet in 2008 dat hij meesterlijk acteerwerk kon bovenhalen in een groep jongeren zonder enige ervaring. Des te vreemder dat juist het wisselvallige acteerwerk van opnieuw een groep jonge, onervaren actrices één van de grote struikelpunten is van zijn nieuwste film Foxfire. Vooral als deze meidengroep, die onder leiding van de militante Legs (Raven Adamson) de meidenbende Foxfire vormt, hun politieke statements bespreken, gebeurt dat te vaak in gedragen uitgesproken literaire volzinnen.
Zou het te wijten zijn aan een taalbarrière? Met Foxfire maakt Fransman Cantet immers voor het eerst een film die volledig Engels is gesproken. Waar een eerdere verfilming van Joyce Carol Oates’ gelijknamige roman (met een jonge Angelina Jolie als Legs) het verhaal in 1996 naar het heden verplaatste, behield Cantet de setting in een klein Amerikaans arbeidersdorp in de jaren 1950 (al werd de film gedraaid in Canada). Een plek en een tijd waarin een groep meisjes die opgroeit in arme, gebroken gezinnen, wier ouders al zorg genoeg hebben aan zichzelf, de vrijheid kan nemen gezamenlijk een huis te betrekken en hun eigen ideale vrijstaatje te creëren. Ver weg van al die mannen die hen betasten en onderdrukken.
Hun protofeministische strijd krijgt extra urgentie door de verbanden die Cantet legt met andere vormen van onderdrukking. Die urgentie is er ook in de vorm: Cantet zet dezelfde documentaire-achtige realistische technieken in als in Entre les murs en vermijdt zo de stoffige deken van nostalgie die al te vaak over kostuumfilms hangt. Maar de energie die het verhaal daarmee krijgt, vervliegt in de verwarde vertelling, die met bijna tweeënhalf uur simpelweg te lang duurt.

Joost Broeren