Figlia mia

Alba Rohrwacher speelt met verve de onaangepaste outsider in dit drama met thrillertrekjes over moederschap en het vuil tussen je tenen.

Een beeld dat je bijblijft is dat van de tienjarige Vittoria, een schriel, roodharig meisje, vastberaden voortstappend door het wijde landschap van Sardinië. Pendelend tussen haar zorgzame moeder Tina (Valeria Golino), die in het geheel niet op haar lijkt, en de volstrekte tegenpool, de impulsief levende, wanhopig met schulden worstelende Angelica (Alba Rohrwacher). Deze jaagt Vittoria aanvankelijk schrik aan, maar weet haar gaandeweg steeds meer in te palmen. Haar onbevreesdheid fascineert Vittoria en het komt zelfs zo ver dat ze Angelica ook ‘mama’ noemt.

In het begin is Vittoria een wat eenzaam, al te serieus meisje, maar gaandeweg wordt ze steeds meer een dapper kind dat zich aan het losmaken is en bezig is de wereld te verkennen. Terwijl haar eigen moeder zegt dat je altijd goed tussen je tenen moet wassen, is Angelica van mening dat in het leven het vuil toch kruipt waar het niet gaan kan.

Zo bekeken is Vittoria misschien wel de belangrijkste hoofdpersoon in deze tweede film van Laura Bispuri (Sworn Virgin). Eigenlijk een beetje jammer dus dat haar rol wordt overschaduwd door de strijd die ontbrandt tussen de twee vrouwen die Vittoria allebei claimen. De verontrustende belangstelling van Angelica – niet al haar bedoelingen zijn even eerbaar – is niet toevallig. Het heeft een dramatische reden die Tina het liefst geheim zou houden. Met gevolg dat ze elkaar in een soort emotionele houdgreep hebben. Ook Tina staat in een overlevingsstand, zij het op een andere manier.

Het psychologisch drama combineert losjes neergezet realisme met soms wat nadrukkelijk aangestipte bedoelingen en metaforische trekken. Daarnaast blijft de relatie van Tina met haar goedwillende echtgenoot weer tamelijk vaag. De kracht schuilt vooral in de ruimte die Bispuri de acteurs geeft, en in de manier waarop de beweeglijke handcamera de drie vrouwen observeert. Lichaamstaal is minstens zo belangrijk als de betrekkelijk schaarse dialoog.

Tegen het ruige en realistische decor van Sardinië schildert Bispuri een indringend emotioneel landschap waarin het draait om de geladen spanning en onderlinge reacties in deze ongewone driehoeksverhouding. Impressionistisch, met veel tegenstrijdige, vaak onuitgesproken gevoelens, zoals het moederlijke oerconflict rond bezitten en loslaten.

De acteurs mogen er zijn. Degene die het meeste naar zich toe trekt is Alba Rohrwacher (ook al te zien in Sworn Virgin) als de vuilbekkende en meestal dronken Angelica. Rohrwacher speelt haar vaak spottend en met een onderhuids gevoel van dreiging. Iemand die uit wanhoop de schaamte voorbij is, obsessief met mannen flirt en eigenlijk zichzelf verwenst wanneer ze haar zwangere hond weer eens uitscheldt. Prachtig contrast met de voortreffelijk gekozen jonge Sara Casu als Vittoria.