EX DRUMMER

Lont naar eigen kruitvat

  • Datum 11-11-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films EX DRUMMER
  • Regie
    Koen Mortier
    Te zien vanaf
    01-01-2007
    Land
    België
  • Deel dit artikel

ex drummer is naargeestige testosteron-cinema over een Vlaamse rockband. De roekeloze film gelooft nergens in behalve in esthetische bevrediging.

De soundtrack ontlokt een visuele dans. Het verschil is de manier waarop gedanst wordt. any way the wind blows (2003) van Tom Barman waait gracieus en lyrisch naar waar de muziek de film brengt. Tiger-kandidaat ex drummer van generatiegenoot Koen Mortier kent geen ruimte voor lyriek, de muziek smijt de film roekeloos tegen de muur. Tom Barman creëerde met any way the wind blows het precedent, maar qua gemoedstoestand is het een antoniem van Koen Mortiers ex drummer. Geen speelse bries, maar een straffe tegenwind.
De bloedige danspassen van ex drummer zijn afkomstig uit de gelijknamige roman van Herman Brusselmans, maar worden ook gevoed door de nihilistische woede van Mortier. Dat iemand met zoveel zelfverklaarde anarchistische haat tot nu toe zijn tijd grotendeels vulde met het maken van commercials riekt naar zelfverloochening, dan wel een ziekelijke behoefte aan kokend bloed. ex drummer is het relaas van de afdaling van de succesvolle schrijver Dries naar de zelfkant van de maatschappij. Hij gaat drummen bij The Feminists, waarvan elk bandlid gehandicapt is, maar belangrijker nog: iedereen behalve Dries is mislukt.

Zweterig
Mislukking in ex drummer is maatschappelijke en sociale mislukking. Goede of slechte daden laat Koen Mortier zijn personages niet verrichten, ethiek lijkt geen onderwerp. Dries (Brusselmans modelleerde dit personage naar hemzelf) wil zijn geluk op de proef stellen door met de zwakken der aarde op te trekken. Hij laat geen kans onbenut om zijn minachting voor de sukkels te laten blijken, maar dat is natuurlijk geen argument om ze te verlaten, integendeel.
The Feminists hebben een zanger met een spraakgebrek, een gitarist met een stijf gemasturbeerde arm en een dove gitarist. Ze wonen op een industrieterrein, tussen het vuilnis of met bloed op de muren. Repeterend geweld en drugsgebruik brengen structuur in hun leven. Samen maken ze stampende rock doorspekt met de zweterige ranzigheid waar hun levens in baden.
Naast de soundtrack valt ex drummer’s visuele spektakel te prijzen. Niet het grote geld — Mortier schraapte het budget in acht jaar bij elkaar — maar de grote verbeeldingskracht van de regisseur weet dit voor elkaar te krijgen. Scènes worden achterstevoren afgespeeld, de helse beeldmontage slaat de toeschouwer van zijn stoel en zanger Koen loopt in zijn appartement consequent over het plafond. Dries kan af en toe ontsnappen aan het ongeluk door naar huis te gaan. Daar wacht zijn knappe vriendin, eventueel met nog een vrouw, om de lust te bevredigen. Natuurlijk heeft Brusselmans van de gelegenheid gebruikgemaakt door zichzelf te promoveren tot een fysiek aantrekkelijke man. Het zijn dit soort scènes die, samen met Dries’ decadente aapjes kijken, zelfspot en narcisme vermengen. Het is moeilijk te zeggen welke van de twee de overhand heeft.
ex drummer is een lont naar zijn eigen kruitvat. Het slot is een explosie van immoraliteit, een einde waar Dries moedwillig op aangestuurd heeft. Of dit laakbaar is, is de vraag, want wie had volgens Nietzsche de heersende moraal uitgevonden? Juist, de zwakken om de sterken te onderdrukken.

Asher Boersma