Elvis & Nixon

Een iconische foto van Elvis Presley en Richard Nixon was de inspiratiebron voor een luchtige film die het vooral moet hebben van acteerkanonnen Michael Shannon en Kevin Spacey.

De ene ontmoeting met Nixon is de andere niet. Zo beleefde Elvis Presley in de winter van 1970 een wonderlijk fotomomentje met Tricky Dick. Dat is toch van een wat andere orde dan de serie openhartige vraaggesprekken en telefonades die de Engelse talkshowpresentator David Frost zeven jaar later zou voeren met de inmiddels eerloos afgetreden president. Frost/Nixon was om heel veel redenen een geslaagde film, maar het was nooit wat geworden als de ontmoetingen waar het om draaide niets om het lijf hadden gehad. Dat is precies de makke van Elvis & Nixon: het is natuurlijk een leuke anekdote dat The King of Rock & Roll op een decembermorgen op het gazon van het Witte Huis verscheen met het dringende verzoek de president te spreken. Maar veel meer dan dat — een anekdote — is het niet.
Wat de president en de rockster precies bespraken is niet bekend: Nixon zou zijn Oval Office pas maanden later voorzien van geheime opnameapparatuur. Dat gaf de filmmakers de vrijheid hun fantasie de vrije loop te laten. Zodoende horen we Elvis tekeergaan over de teloorgang van het land, door drugs en linkse hippiefans van The Beatles. The King, zoals bekend zelf een stevige innemer van verdovende middelen, verzoekt de president om hem aan te stellen als geheim agent in de strijd tegen narcotica. Terwijl Elvis tegen het protocol in snoept van de presidentiële M&M’s, moppert een gefrustreerde Nixon over de beperkingen van zijn ambt.
Voordat de conservatieve iconen eindelijk tegenover elkaar zitten zien we hoe hulpjes van de president en figuren uit de entourage van Elvis de ontmoeting tot stand brengen. Het zijn luchtige sketches, de één leuker dan de ander, die vooral bedoeld lijken om de spanning op te kloppen. Ook al had het onderonsje geen blijvende gevolgen voor de twee beroemdheden, acteerkanonnen Kevin Spacey en Michael Shannon maken beslist wat amusants van hun frontale culturele botsing. Spacey bewijst dat hij ook nog een ander soort president kan spelen dan Frank Underwood en zet de notoir stijve Nixon neer met komische overdrijving. Maar de film behoort toe aan Shannon, die zijn Elvis met een onderkoeld optreden juist probeert weg te sturen van de overbekende karikatuur — voor zover dat mogelijk is bij Elvis.

Fritz de Jong