El secreto de sus ojos
Braaf, in vergelijking
Dat Juan José Campanella met zijn romantisch politiedrama El secreto de sus ojos de Oscar voor beste buitenlandse film won, is even onbegrijpelijk als onvermijdelijk.
El secreto de sus ojos, de Argentijnse Oscarwinnaar van regisseur Juan José Campanella, opent nog prettig onduidelijk, met bijna impressionistische beelden waarin een man en een vrouw afscheid nemen op een station. Het blijken de beelden die Benjamín Espósito aan het papier toevertrouwt: de onlangs gepensioneerde openbaar aanklager schrijft het verleden van zich af, voor hij echt met deze nieuwe fase in zijn leven kan beginnen. Om precies te zijn schrijft hij over een enkele zaak: de nooit opgeloste moord op een jonge vrouw, zo’n twintig jaar geleden.
Hij is niet de enige bij wie die zaak is blijven hangen. Ook de echtgenoot van de vrouw, Ricardo Morales, zowel slachtoffer als verdachte, is de klap nooit te boven gekomen. En als Espósito opnieuw in de zaak duikt, sleurt hij ook zijn gewezen rechterhand en beste vriend Pablo Sandoval mee én laait de onvervulde verliefdheid voor zijn voormalige bazin Irene Menéndez Hastings weer op.
De plot springt behoorlijk heen en weer in de tijd, tussen het onderzoek van toen en dat van nu. Toch weet Campanella de vertelling duidelijk en simpel te houden. Dat is een verdienste, maar soms ook jammer: iets meer ambiguïteit was de gelaagdheid van de film ten goede gekomen.
Voetbalstadion
Zoals vrijwel elk jaar is het tegelijkertijd volstrekt onbegrijpelijk én glashelder waarom de film afgelopen maart de Oscar voor beste buitenlandse film won. Onverklaarbaar is het als je de film naast de vier medegenomineerden zet: The Milk of Sorrow (Claudia Llosa), Ajami (Scandar Copti en Yaron Shani) maar vooral Un prophète (Jacques Audiard) en Das Weisse Band (Michael Haneke). Tegelijkertijd wordt in die vergelijking ook glashelder waarom de behoudende Academyleden de film wél verkozen boven Peruvaanse metaforen (te vaag), Israëlisch straatrealisme (te controversieel), Frans gevangenisdrama (te grof) en Duitse zwart-wit-historie (te Haneke).
Campanella, die tussen zijn Argentijnse films door in Amerika zijn geld verdient bij televisieseries als House en Law & order, levert een oerdegelijke romantische thriller in klassieke Hollywood-stijl. Zijn film heeft de benodigde visuele flair en narratieve twists om dik twee uur lang de aandacht van de kijker vast te houden. Vooral indrukwekkend is een vijf minuten durend shot dat van een helikopteroverzicht van een voetbalstadion naadloos uitloopt in een bloedstollende, handheld gefilmde achtervolging door de catacomben. Bovendien verweeft hij op tamelijk subtiele wijze ook de politieke geschiedenis van Argentinië in zijn verhaal.
Maar dan komt ook de negatieve kant van de Oscarwinst naar boven: op zichzelf beschouwd is El secreto de sus ojos een prima verteerbare boekverfilming, maar in vergelijking met de vier andere genomineerden valt hij weg als een brave, veilige film.
