El presidente

Uiterlijke schijn bepaalt het politieke spel in El presidente. Maar het huidige politieke klimaat werkt niet in het voordeel van deze film over een nieuwe Argentijnse president.

In fictie moet de werkelijkheid beter kloppen dan in het echt — een van de stelregels voor het bedenken van een verhaal. Met andere woorden: het excuus dat iets onwaarschijnlijks echt gebeurd is, betekent bij lange na niet dat je er als lezer of kijker in meegaat. Het is zelfs een reden om af te haken. De lat is daarmee met terugwerkende kracht hoog gelegd voor Santiago Mitre’s politieke drama El presidente. Gedraaid in 2016, in een wereld die ver leek van Trump als de 45e president van de Verenigde Staten. Voordat fake news trending was. Kom dan in 2018 nog maar eens aanzetten met een politieke film die echter dan echt moet overkomen om een publiek te boeien. Want wat is nog echt?
Maar de inmiddels rap veranderde werkelijkheid is niet het grootste probleem van El presidente, waarin gelijk aan Trumps situatie het zakelijke en het privéleven van de Argentijnse president Hernán Blanco door elkaar beginnen te lopen.
Blanco is een man van het volk, nog maar zes maanden geïnstalleerd en op weg naar zijn eerste politieke top. In het Chileense La Cordillera komen hij en de andere Zuid-­Amerikaanse leiders samen voor een conferentie, onder toeziend oog van de verzamelde internationale pers. Een belangrijk podium voor deze nieuwbakken president, maar uitgerekend dan verschijnt zijn dochter ten tonele. Politieke ambities komen in de knel met familiebelangen. Maar wat een sleutelmoment in de film had moeten zijn, luidt het moment in waarop alles juist onduidelijk en schimmig wordt. De mystieke sfeer die Mitre hier aanvankelijk nastreeft, wordt gaandeweg een blok aan zijn been. Zelfs wanneer hij dit blok afschudt en het verhaal vervolgt met politieke afspraken, laat dat alleen maar nog meer vragen achter. Niet alleen wat dit uitgebreide zijspoor allemaal te betekenen had, maar ook op logistiek vlak: hoe kan een president zo veel verstek laten gaan tijdens een politieke top?
Wat nog het meest in El presidente’s voordeel pleit, is het prestige dat het uitstraalt. Hotels op besneeuwde bergtoppen, een gelikte cameravoering, de House of Cards imiterende score van Alberto Iglesias (Pedro Almodóvars vaste componist), de Zuid-
Ame­ri­kaanse sterrencast met Ricardo Darín (The Secret in their Eyes, Truman) in de hoofdrol en onder meer Paulina García (de titelheldin in Sebastián Lelio’s Gloria), Alfredo Castro (de mannelijke muze van de Chileense regisseur Pablo Larraín) en veel andere bekende gezichten in bijrollen, de selectie voor Cannes’ tweede competitieprogramma Un Certain Regard.
Het straalt allemaal af op deze film. En zo zorgen factoren die deels buiten het verhaal liggen nog voor een grootse, zij het onbedoelde, uitspraak over het huidige politieke spel: inhoudelijk rammelt het, maar genoeg blufpoker en uiterlijke schijn is tegenwoordig meer dan het halve werk.

Alexander Zwart