Dorst

Wezenloze mix van net-niet tragedie en niet-niet komedie

  • Datum 07-03-2018
  • Auteur Fritz de Jong
  • Thema Filmkrant 407
  • Gerelateerde Films Dorst
  • Regie
    Saskia Diesing
    Te zien vanaf
    15-03-2018
    Land
    Nederland, 2018
  • Deel dit artikel

Bij haar geslaagde autobiografische groeipijnendrama Nena kreeg Saskia Diesing scenariosteun van schrijfster Esther Gerritsen. Nu stort de regisseur zich op Gerritsens roman Dorst. Met minder overtuigend resultaat.

Personages die tegen de camera praten. Het is een risicovol stijlmiddel. Toch zijn er genoeg films die er glansrijk mee wegkomen. In de klassieke tienerkomedie Ferris Bueller’s Day Off maakt de spijbelende hoofdpersoon de kijker bijkans medeplichtig aan zijn vrolijke schelmenuitstapje, door zich rechtstreeks tot hem/haar te richten. Maar in zijn knallende bewerking van Richard III wordt de door Ian McKellen vertolkte autocraat juist extra afstotelijk door de inkijkjes die Richard, brutaal in de lens loerend, biedt in zijn door en door verrotte ziel. Niet alleen protagonisten doorbreken de vierde wand succesvol. Ook een – al dan niet alwetende – verteller kan het zich prima veroorloven om zijn publiek direct in de ogen te kijken. Hij zat immers toch al tegen hen aan het kletsen. Een favoriet voorbeeld is Sam Elliotts laconieke Stranger in The Big Lebowski.

Ook Simone Kleinsma mag zich in Dorst meerdere keren rechtstreeks tot de camera richten. De musicaldiva weet op zich best te overtuigen als een terminale patiënt. Maar die terzijdes werken voor geen meter. Dat komt doordat zij protagonist noch verteller is. Haar personage, en dan vooral de ziekte van haar personage, is weinig meer dan een katalysator voor het drama dat draait om haar dochter. Kleinsma’s onderonsjes maken een extreem gekunstelde indruk en bevestigen de stelling dat kletsen tegen de camera een risicovol stijlmiddel is.

Het blijkt exemplarisch voor een film die nergens heldere keuzes maakt. Waardoor de acteurs in verschillende werelden lijken te bestaan. Tegenover Kleinsma’s nuchtere kankerpatiënt verbleekt Elise van ’t Laar als de emotioneel verwaarloosde dochter die haar oppervlakkigheid wil bestrijden door als mantelzorger bij haar zieke moeder in te trekken. Haar oudere minnaar Leopold Witte en haar vader Stefan de Walle acteren alsof ze uit de losse pols een improvisatieopdracht uitvoeren in het (overigens onvolprezen) tv-programma De vloer op. Margot Ros maakt van de stiefmoeder een (misplaatst) ongemakkelijk typetje uit Toren C, terwijl cabaretier Patrick Stoof een vermoeide kapperskarikatuur neerzet. Ergens ver weggestopt bevat de film de drama’s van een ongeschikte moeder en haar al net zo ongeschikte dochter. Misschien dat deze drama’s in het boek van Esther Gerritsen wel uit de verf kwamen. De verfilming blijft echter hangen in een wezenloze mix van net-niet-tragedie, net-niet-komedie en net-niet-absurdisme.