Die Frau des Polizisten

Met ijzingwekkende kalmte trekt Die Frau des Polizisten je onder in de dynamiek van een ontsporende relatie.

Philip Gröning neemt graag de tijd. Niet alleen werkt hij jarenlang aan het voorbereiden en maken van zijn films, ook die films zelf hebben doorgaans een veel langere speelduur dan gebruikelijk. Dat is geen gebrek aan zelfbeheersing, integendeel: tijd is zijn kostbaarste materiaal. Als licht, geluid en tijd de heilige drie-eenheid van de film zijn, dan vormt tijd daarin wel het meest ongrijpbare element. En weinig regisseurs gaan er zo behoedzaam en precies mee om als Gröning. Hij kan een film tergend lang laten duren, en tegelijk kort als de herinnering aan een droom.
Meer dan tien jaar geleden verbleef hij maandenlang in het klooster Grande Chartreuse om er het sobere leven van de monniken vast te leggen. De monotonie, de herhaling en het aandachtige zwijgen leverden een geestverruimende, drie uur durende film op, waarvan de titel Die große Stille (Into Great Silence) ook niet zou hebben misstaan voor zijn nieuwe speelfilm Die Frau des Polizisten. Want opnieuw schuilt de betekenis in de stilte.
Op het moment dat de film je voor het eerst confronteert met een — dan nog louter verbale — woedeaanval van politieman Uwe, is het niet zijn redeloze agressie die je de keel dichtknijpt. Het is de reactie van zijn vrouw. Of, beter gezegd: het feit dat een reactie uitblijft. Christine toont geen boosheid, verontwaardiging of schrik; ze verdwijnt in het niets. Ze houdt zich stil en wacht tot het voorbij is. In het schemerlicht is een donkere vlek op haar schouder nog net te onderscheiden.
Je hebt dan nog een kleine twee en een half uur voor de boeg, waarin het gezinsleven van Christine, Uwe en hun dochtertje Clara zich aan je ontvouwt, fragmentarisch, maar in al zijn facetten. Het zijn maar momenten: een spelletje, een vrolijk liedje, een verschrikkelijke ruzie, een verkleedpartij. Bij elke wisseling van tijd en plaats is er een korte pauze: Einde van hoofdstuk 13 — (zwart) — Begin van hoofdstuk 14. Wat in het begin als een hinderlijke onderbreking voelt, verandert in een rustpunt, een adempauze. Maar ongemerkt wordt op elk van die momenten een nieuw nulpunt gemarkeerd. Zo besluipt de film je, als een dief in de nacht. Verwoestend.

Sasja Koetsier


Filmkrant.Live verzorgt in juni inleidingen bij Must See Die Frau des Polizisten:
Filmschuur Haarlem | 14 juni 14.30 uur | door Jos van der Burg
Chassé Cinema Breda  | 16 juni 19.20 uur | door JvdB
Cinema Oostereiland Hoorn | 28 juni 19.30 uur | door JvdB
Meer info op filmkrant.nl > filmkrant.live