Deadfall

Dat je bij een thriller in de sneeuw meteen aan Fargo en A Simple Plan denkt, is geen probleem voor Deadfall, het Amerikaanse debuut van Oostenrijker Stefan Ruzowitzky.

De door jan en alleman bezongen Grieks-joods-christelijke traditie is gebouwd op totaal verziekte gezinsverhoudingen. Een filosofie waarin mensen narcistisch gefixeerd zijn op hun eigen schaduw. Literatuur en toneel over mannen die hun vrouw laten stikken en jarenlang op reis gaan, overal bastaarden verwekken en weer verstoten, die overlopen van fratri-, matri- en patricide en een religie die gebouwd is op een bizarre buitenechtelijke zwangerschap en zelfmoord. Voor Freud was het niet meer dan een invuloefening.
Komisch, maar ook niet meer dan logisch dus dat in Deadfall alle gezinsverhoudingen verstoord zijn. Na Haywire is dit de tweede off the road thriller in korte tijd op de releaselijst. Letterlijk off the road in het geval van Deadfall, met z’n achtervolgingen door het sneeuwlandschap in het noorden van Michigan, maar allebei vooral off the road in toon. Bij Haywire was dat misschien geen verrassing gezien Soderberghs typisch geformaliseerde afstandelijkheid — gelukkig wordt aan een biografie gewerkt van deze bijzondere filmmaker — maar Stefan Ruzowitzky verrast wel na die zoete Oscarpudding van Die Fälscher.
Een van de vaders moet dan natuurlijk gespeeld worden door Kris Kristofferson — what’s in a name — en een van de moeders door Sissy Spacek — die haar moeder vermoordde in Carrie. Maar de echte hoofdrol in Deadfall is voor al die gestoorde verhoudingen, want geen enkel personage staat centraal. Prutsende recensenten klaagden dat de film zichzelf verliest in al die plotlijntjes, maar het tegenovergestelde is waar: alle verhaallijnen houden elkaar in balans en weven zo een tapijt van tragische verhoudingen. Misschien is het wat schematisch hier en daar, maar de keuze van zojuist genoemde hoofdpersonen — en daarnaast de belachelijk mooie Olivia Wilde die in jarretels door de sneeuw stapt — geven de film een ironisch tintje dat suggereert dat de plot ook met een knipoog bekeken moet worden. Net als de plot van die Grieks- joods-christelijke traditie.

Ronald Rovers