DE ORDENING

De nieuwe lichting Telefilms, die vanaf eind maart te zien is bij de publieke omroep, gaat braafjes uit de startblokken. Blue bird van Mijke de Jong springt eruit.

"Ze is slecht, maar dat wisten we al." De door Roeland Fernhout vertolkte neef van een verstokte naziweduwe vertelt nog maar eens aan undercoverjournaliste Angela Schijf, dat zijn tante niet deugt. Ook als kijker wist je het al. Het clubje oude nazi’s dat in de door Kees van Beijnum geschreven thriller De ordening samenspant om de wereld te ontdoen van de islam is bepaald niet verrassend geportretteerd. De naar weduwe Rost van Tonningen gemodelleerde Lotte De Heus Verolmen wordt door Dora van der Groen adequaat maar ongevaarlijk neergezet als een koppige dame die alleen maar halsstarrig vasthoudt aan haar Hitlerdromen. Filmnazi’s worden pas angstaanjagend als ze af en toe ook iets mogen zeggen waarvan je als kijker tot je schrik denkt: "Hmm, daar zit ook nog wel wat in." Edward Norton speelde zo’n onder je huid kruipende fascist in American history X, en ook het hier niet uitgebrachte The believer bevatte een akelig exemplaar. De ordening houdt het lekker veilig door bij voorbaat alles wat extreem-rechts is te reduceren tot een cliché.
De jonge journaliste laat zich in met deze caffeïnevrije nazi’s, onder het mom dat ze de archieven van de weduwe zal ordenen. In Pieter Kuipers eerste productie na Van God los levert dat teleurstellend weinig spanning op, totdat een broeierige Fernhout het toneel betreedt als de mysterieuze neef, die er een dikke geheime agenda op nahoudt. Helaas zetten de filmmakers veel te snel de ontluikende liefde tussen journaliste en nazineef op diezelfde agenda, ten koste van de verhaallijn over een internationaal nazicomplot. Steeds weer werpt Kuipers de kijker terug naar Angela Schijf, wier personage in de filmsynopsis wordt omschreven als een naar nihilisme neigende studente. In de spelopvatting van Schijf wordt dat vertaald naar een vrouw zonder eigenschappen en opvattingen, die als een zwart gat alles opslokt wat in potentie nog wel aardig was aan deze brave boekverfilming.