Das Wochenende

Zoals in Bernhard Schlink-verfilming The Reader de erfenis van de nazi’s onder de loep werd genomen, zo wordt in Nina Grosses verfilming van Schlinks Das Wochenende de nalatenschap van de RAF ingezet.

"Je hebt het gemaakt, man. Du bist Pop!" Enthousiast pakt schrijver Henner een T-shirt uit met de beeltenis van zijn oude vriend Jens (Sebastian Koch), in hip zwart-wit vormgegeven, een beetje zoals die alomtegenwoordige shirts van Che Guevara. Het is niet bepaald wat voormalig RAF-lid Jens zich van zijn revolutionaire nalatenschap had voorgesteld toen hij achttien jaar geleden de bak in draaide.
Aan het begin van Nina Grosses Das Wochenende komt Jens weer vrij, en verzamelen zijn oude strijdkameraden zich in het afgelegen landhuis van zijn zus Tina. Naast eerdergenoemden ook Jens’ ex-geliefde Inga (Katja Riemann), die zwanger was van hun zoon toen hij werd vastgezet, en haar echtgenoot Ulrich. Ze verzamelen zich met een gezonde tegenzin, want waar voor Jens de tijd heeft stilgestaan zijn zij, achttien jaar verder, verworden tot brave leden van de gegoede burgerij. Tina trok zich terug in de bossen; Henner schreef een populistisch boek over zijn terroristische vrienden; Inga trouwde met Ulrich, een succesvol chef met het hart op de tong en dus een tegenpool van de serieuze, bedachtzame Jens. Geen van allen bezochten ze hun vriend de laatste jaren, en bovendien: iemand heeft Jens destijds verraden, en die schuldvraag hangt als een zware deken over het weekend dat zij samen doorbrengen, ver van de rest van de wereld.
Das Wochenende is gebaseerd op de gelijknamige roman van Bernhard Schlink en draait net als diens beroemdste werk Der Vorleser (verfilmd als The Reader, met Kate Winslet in de hoofdrol) om hoe het verleden doorwerkt in het heden. Regisseur Nina Grosse, die haar sporen sinds de jaren tachtig verdiende met werk voor de Duitse televisie, vooral in het misdaadgenre, stroomlijnt het verhaal (enkele personages uit het boek verdwijnen, om de morele tegenstellingen des te sterker aan te zetten) en legt het vast in een efficiënte, onderkoelde thrillerstijl. Ze weet met name de interne strijd van Inga, die uiteindelijk meer dan Jens de hoofdpersoon van de film is, sterk neer te zetten. Maar de morele complexiteit waarnaar verwezen wordt ("De wereld is niet meer zwart/wit, goed/kwaad, mensen/­Schweine", stelt Ulrich) draagt de film zelf niet in zich, en gaandeweg verzandt het in dertien-in-een-dozijn familieperikelen.

Joost Broeren