DAGEN ZONDER LIEF

Liefdesverklaring aan Zwarte en Blonde Kelly

  • Datum 12-10-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films DAGEN ZONDER LIEF
  • Regie
    Felix van Groeningen
    Te zien vanaf
    01-01-2007
    Land
    België
  • Deel dit artikel

Regisseur Felix van Groeningen tast in dagen zonder lief de grens tussen kunstmatig en natuurlijk af, terwijl een meisje na lange tijd haar oude vrienden weer terug ziet.

Toen Zwarte Kelly nog zwart haar had, werd zij in een panterpakje in het zwembad gegooid, zodat haar geschminkte snorharen uitliepen. Patrick leefde toen nog en surfde als groen monster over het water. Op dat feest besprong Blonde Kelly als elfje de trampoline en ging uiteindelijk met de andere drie jongens ook het water in. Als Zwarte Kelly een aantal jaar later terug komt uit New York en hen opzoekt, is alles anders.
In dagen zonder lief geeft de Vlaamse regisseur Felix van Groeningen (1977) een sfeertekening van wat er tussen vrienden verandert wanneer ze lange tijd niet bij elkaar geweest zijn. In zijn tweede lange speelfilm, na de debuutfilm steve + sky (2004) waarin Zwarte Kelly Wine Dierickx ook een rol vertolkte, onderzoekt hij het leven van een groep twintigers. Begin dit jaar ging dagen zonder lief in Nederland in première tijdens het International Filmfestival Rotterdam.

Discotheek
Het gegeven van een figuur die na lange tijd terug komt in zijn of haar geboorteplaats is zo langzamerhand een veelbeproefd uitgangspunt voor een film. Maar Van Groeningen pakt het anders aan. In plaats van het zoveelste liefdesverhaal te vertellen, schetst hij een portret van vervlogen vriendschap. Zijn persoonlijke visie is oprecht en dat maakt de film ontroerend. Dat komt ook omdat Van Groeningen zijn acteurs de tijd lijkt te hebben gegeven om volledig met hun personages te versmelten. Het spel in dagen zonder lief is uiterst naturel, de handelingen subliem intiem. Zo zingen Zwarte en Blonde Kelly voor elkaar met de dancemuziek in een discotheek mee; zoals meisjes dat doen als ze uitgaan. De lang aangehouden, maar close shots houden het beeld rustig en brengen je dicht bij het gevoel van de Kelly’s, zodat het even lijkt of het je eigen vrienden zijn.
Op andere momenten is de film qua esthetiek juist kunstmatig en afstandelijk. Dat versterkt de indruk dat je het verleden nooit meer helemaal kunt terugvinden, omdat herinneringen ook een constructie zijn. In de montage worden bijvoorbeeld onnatuurlijke cuts gebruikt. Het beëindigen van een telefoongesprek wordt door de minieme verschillen in camerastandpunt of plotseling vergrote afstand chaotisch, ook als dit niet een duidelijk doel heeft. Plotselinge slow motion-beelden van Zwarte Kelly laten zien hoe de mannen om haar heen haar bewonderen. En daardoor krijg je ook zelf een zwak voor haar.
De muziek is op dezelfde manier afwisselend kunstmatig en natuurlijk. De dance- en housemuziek passen bij de wilde levensstijl die Zwarte Kelly opnieuw losmaakt in haar vrienden. Daarom komt het piano- en vioolthema, dat lijkt op de muziek uit barry lyndon (Stanley Kubrick, 1975), als een verrassing, wanneer Blonde Kelly een tafel op de maat schoon poetst.
Van Groeningen mengt poëtische stadsbeelden en landschappen met platte practical jokes zoals: "Waar is de grot?" Jongen trekt billen uit elkaar in het gezicht van zijn vriend. "Daar is de grot!" Maar dat is eigenlijk ook een liefdesverklaring.

Laura van Zuylen