CORDERO DE DIOS (LAMB OF GOD)

Het uitgebalanceerd familiedrama cordero de dios (lamb of god) legt littekens uit het verleden bloot, maar een prikkelende opening van het Filmfestival Rotterdam is het niet.

Het is bijna voorspelbaar: een Argentijns debuut dat tot stand kwam met steun van het Hubert Bals Fonds als openingsfilm van het Filmfestival Rotterdam (dat vorig jaar ook al Argentijns van start ging). Ook het onderwerp is iets wat we — terecht — regelmatig in het werk van jonge Argentijnse cineasten zien opduiken: de verwerking van de trauma’s die de militaire junta, die van 1976 tot 1983 aan de macht was, in de samenleving achterliet.
In cordero de dios (lamb of god), de eerste lange regie van Lucía Cedrón, is er een nieuwe gewelddadige gebeurtenis nodig om die verwerking in gang te zetten. Hoewel niet autobiografisch, heeft Cedrón de film ongetwijfeld vanuit grote persoonlijke betrokkenheid gemaakt. Ze woonde net als een van haar hoofdpersonen lange tijd in Frankrijk, nadat haar vader, filmmaker Jorge Cedrón, in 1980 onder verdachte omstandigheden op een Frans politiebureau was overleden.
Wanneer de rijke, 77-jarige veearts Arturo (Jorge Marrale) wordt ontvoerd ziet zijn sinds 1978 in Frankrijk wonende dochter Teresa (Mercedes Morán) zich gedwongen naar Buenos Aires terug te keren om samen met kleindochter Guillermina (Leonora Balcarce) een poging te doen het losgeld bijeen te brengen. De breuklijnen uit het verleden blijken de familie nog steeds verdeeld te houden. Misschien moet het huis verkocht worden, maar Teresa weet nog niet of ze wel zoveel voor het redden van haar vader over heeft.
Hoewel opgezet als thriller, ontwikkelt cordero de dios zich gaandeweg als een film van herinneringen en tegenstrijdige gevoelens. Teresa en haar man Paco maakten destijds deel uit van een oppositiegroep, terwijl Arturo juist vrienden had in het andere kamp. Na de arrestatie van Teresa weet Arturo haar vrij te krijgen, maar ze vermoedt dat hij haar leven heeft geruild tegen dat van Paco, die bij een vuurgevecht is gedood. Guillermina was toen pas zes en koestert vooral dierbare herinneringen aan haar grootvader.

Boze biggetjes
Cedrón laat die verhalen van nu en toen in de film parallel lopen en benadrukt daarmee de verwevenheid. Soms kan een simpele camerabeweging genoeg zijn om van het heden naar het verleden te gaan. Wat zich toen werkelijk heeft afgespeeld komen we ook nu niet precies te weten. Eerder lijkt Cedrón te willen benadrukken dat we met onzekerheden zullen moeten leven en hoe dan ook verder moeten.
Het is een uitgebalanceerde benadering in een beheerst gecomponeerd drama, waar weinig meer op aan te merken valt dan dat het in al zijn evenwichtigheid en aandacht voor de zeer uiteenlopende reacties van de betrokkenen juist wat kleurloos dreigt te worden. Genuanceerd, vakkundig, goed geacteerd, maar niet direct uitdagend. Zo pijnlijk mooi als dat kinderliedje over lieve wolven en boze biggetjes dat we de zesjarige Guillerma en haar vader tijdens de aftiteling horen zingen is de film zelf net niet geworden.
Zodat we ons mogen afvragen of dit nu echt de ideale keuze was voor de openingsfilm van een festival dat zich erop voorstaat om juist de ‘free radicals’ onder de filmmakers voor het voetlicht te brengen.

Leo Bankersen