Contraband

Best lastig nog om vals geld en drugs vanuit Panama naar de VS te smokkelen. Mark Wahlberg weet raad.

Blijkbaar vond de IJslandse regisseur Baltasar Kormákur dat zijn collega Oskar Jonasson niet het onderste uit de kan had gehaald want hij maakte Reykjavik-Rotterdam uit 2008 helemaal opnieuw. Reykjavik werd verruild voor New Orleans en Rotterdam veranderde in Panama. Dat geeft het verhaal inderdaad meer venijn. En ‘contraband’ klinkt ook lekkerder.
Wat wel bleef is het met haarspelden, plakband en paperclips aan elkaar hangende scenario over de smokkel van een karrenvracht vals geld, een lading coke en een schilderij, net als het imposante decor van de havens. Mark Wahlbergs personage Chris Farraday moet een flinke schuld van zijn zwager afkopen en kan dat alleen doen door weer te gaan smokkelen, een carrière die hij omwille van z’n gezin een paar jaar eerder had opgegeven. Zoals verwacht gaat vervolgens alles fout, tot de laatste tien minuten, waarin alles weer goed komt.
Misschien is het persoonlijk maar het blijft vermakelijk om naar Mark Wahlbergs onverzettelijke fysiek en voorkomen te kijken, hier gespiegeld in die reusachtige, traag voortbewegende containerschepen. Met Wahlberg in de hoofdrol komt het altijd goed, zodat je bij zijn films comfortabel achter kunt leunen. Helaas is de rest van de casting een zootje waardoor de plot voorspelbaar wordt (Ben Foster speelt altijd een verrader) en ongeloofwaardig (J.K. Simmons als kapitein met een zuidelijk accent is niet serieus te nemen, net zo min als Kate Beckinsale in de rol van geblondeerde kapster). Vermakelijk dus — vooral Giovanni Ribisi’s onbedoelde Robert de Niro imitatie — maar tot in detail voorspelbaar. Vooral lekker bij een kater. Een miskend genre trouwens, de katerfilm.

Ronald Rovers