City of Violence

Twee rechercheurs komen in Zuid-Afrika een sinister complot op het spoor. Dankzij de scenarist vooral.

Van de obsessieve focus op Orlando Blooms fitness physique tot de groteske ontknoping (Endlösung iemand?) werkt deze gelikte thriller vooral op de lachspieren. Vanwege z’n enorme pretenties is dat nogal pijnlijk.
Het had een soort hard boiled detectivethriller moeten worden met de schitterende en minder schitterende vergezichten van Zuid-Afrika als decor. Orlando Bloom zou de down and out cop doen, hart op de goeie plek, en Forest Whitaker werd ingevlogen voor het nodige gewicht. Inzet: de zoektocht naar de sadistische moordenaar van twee jonge vrouwen. Wat vanzelfsprekend nog maar het begin zou zijn van een film die de mensonterende raciale geschiedenis van Zuid-Afrika keihard voor het voetlicht zou brengen, liefst verstrengeld met de uitwassen van het kapitalisme. Hoog tijd dat dit verhaal een keer verteld werd.
Het liep anders. De Franse regisseur Jérôme Salle schreef en regisseerde eerder Anthony Zimmer, wat in 2005 best een vermakelijke thriller was, totdat Florian Henckel von Donnersmarck die film vijf jaar later als The Tourist publiekelijk molesteerde. Maar na twee Largo Winch-films is duidelijk dat Salle niet van de diepgang is. Ook al weet hij in City of Violence iets van ruwe poëzie te vinden als de lichamen van de vrouwen ontdekt worden in de Botanische Tuin en op het strand: daarmee suggererend dat het paradijs nu ook voor de blanke middenklasse verloren is. Maar daar blijft het bij, wat inspiratie betreft.
Want Salle kiest ervoor om platgetreden paden te bewandelen door van het ene naar het andere genrecliché te hoppen. De subplotjes over Blooms en Whitakers seksleven voelen verplicht en ongeïnspireerd en cruciale wendingen in de zoektocht naar de dader zijn hier en daar nogal onwaarschijnlijk. Minder cruciale wendingen worden er trouwens ook met de haren bijgesleept. Bovendien kent de film niet één geloofwaardig personage.
Dit is de toeristenversie van een verhaal dat zo macaber en bizar is dat het wel eens waar zou kunnen zijn. Maar dan moet het wel beter verteld worden en bij voorkeur niet door Jérôme Salle.

Ronald Rovers