Children of Men

In Children of Men is de wereld volstrekt doorgedraaid, en de film draait met verve mee.

In Alfonso Cuaróns bewerking van P.D. James’ dystopische roman Children of Men zijn er sinds 2009 geen kinderen meer geboren. Cuarón regisseerde eerder Y tu mamá también en Harry Potter and the Prisoner of Azkaban. Zijn Children of Men begint in 2027, wanneer de jongste persoon op aarde wordt doodgestoken omdat hij geen zin had nóg een handtekening uit te delen. In een wereld waar bomaanslagen en vluchtelingendeportaties dagelijkse routine zijn geworden, kan alleen deze moord nog onrust wekken. Behalve dan bij de Britse ex-activist, journalist en cynicus Theodore Faron (Clive Owen), die het nieuws van de moord gelaten, roerend in een koffiebekertje tot zich neemt.

Op het prikbord met krantenknipsels dat Farons vriend en oudere jongere Jasper (Michael Caine) bijhoudt, begint de tijdsbalk bij de aanval op Irak, en daarmee lijkt George W. Bush de schuld te krijgen. De mondiale chaos van 2027 is gewoon die van 2006, alleen erger. Londen, Bagdad, Sarajevo, Europa, het Midden Oosten: wat stellen naam en locatie nog voor wanneer je overal dezelfde spraakverwarring en dezelfde kapotgeschoten flatgebouwen aantreft, wanneer je een kromme rug krijgt van het vluchten voor sluipschutters en iedereen goed genoeg is om door bivakmutsmannen in een geblindeerd busje te worden gestopt. Dan kun je je het beste, net als Jasper, met wietplantjes en muziek in een boshut verschansen en wachten tot het echt tijd is voor een zelfmoordpakket — gewoon verkrijgbaar bij de drogist op de hoek.

Kerstverhaal
Maar tussen alle met illegalen volgestopte kooien is plaats voor hoop. Alleen de geboorte van een kind kan de kanonnen doen verstommen, en voorwaar, dat wonder gebeurt. Om nogal vage redenen moet juist Faron de uit een jong zwart meisje geboren messias uit handen van profiteurs houden, veilig door de loopgraven loodsen, en het tweetal overdragen aan The Humane Project — een pacifistische organisatie die alleen maar lijkt te bestaan als je er ook werkelijk in gelooft.

De heilige maagd, Herodes, de drie koningen, de stal met stro, gecamoufleerd zijn ze allemaal in dit semi-futuristisch hervertelde kerstverhaal aanwezig. En als we toch pretenties hebben dan mogen er ook nog wel wat popcultuur en Griekse mythologie bij – alleen al omdat dat zo betekenisvol staat, zo’n eenzaam door de onderwereld dobberend bootje.

En de film draait gewoon mee. Van de ene breed uitgesponnen actiescène op de andere verandert het pandemonium in een komedie (de motor van de auto doet het niet, de wielen lopen vast in de modder en toch worden onze helden niet door de schurken ingehaald), of in een documentair oorlogsverslag: bloed spat op de lens, terwijl ook de cameraman schuilt voor de kogels. Hoezeer Children of Men zich ook aan zijn onderwerp vertilt, die eindeloze, in één take gefilmde spurt door slagveld Londen is het ondergaan van deze zeer interessante mislukking meer dan waard. ‘Dit is geen science fiction’, schrijft Cuarón in de persmap, ‘maar een achtervolgingsfilm gesitueerd in 2027’. Wat nou pretenties?