C’est la vie!

Na tragikomedies Intouchables en Samba brengen Olivier Nakache en Eric Toledano het puur komische C’est la vie!. De film mist het optimisme en de diepgang van zijn voorgangers.

‘All you need is love’ zongen The Beatles. Alles wat je nodig hebt, is liefde. Een van de leukste uitvoeringen van dit lied zit in Love Actually (Richard Curtis, 2003). Daar verschijnt in de kerk waar een huwelijksceremonie plaatsvindt net na het ja-woord uit het niets een gospelkoor dat het kersverse echtpaar dit toezingt. Tussen de gasten staan blazers en strijkers op die hen bijvallen. De combinatie van verrassing en sentimentaliteit ontroert. Dit vat de kern van bruiloften. Ze bouwen voort op sprookjes, op luchtbellen, op Valentijnsdagromantiek.
‘Can’t buy me love’ is een andere Beatles-klassieker. Liefde is niet te koop. Toch kost uitgerekend een liefdesfeest klauwen met geld. Dat wringt, dat is een open deur. Voor de komedie C’est la vie! neemt het Franse regisseursduo Olivier Nakache en Eric Toledano het desalniettemin als onderwerp. De film doet helaas niet eens een gooi naar originaliteit. De mozaïekvertelling toont het leven van het personeel achter de schermen tijdens de voorbereidingen van een exorbitante trouwerij en trekt alle platitudes uit de kast. Een uitgebluste weddingplanner; een zelfingenomen zanger; een nostalgische fotograaf met een allergie voor selfies en mobiele telefoons. En dan een monster-bruidegom in plaats van -bruid. Bij huwelijken ontkom je niet aan clichés. Het is makkelijk om cynisch te doen en juist dat is C’est la vie! te verwijten.
Nakache en Toledano gingen in hun vorige films op zoek naar de feel good in hopeloze situaties. Intouchables (2011) draaide om de vriendschap tussen twee beschadigde mannen. De een steenrijk, eenzaam en gehinderd door zijn verlamming. De ander straatarm, immigrant en als ex-delinquent belemmerd door de vooroordelen van de rest van de wereld. Ook bij Samba (2014) vinden we humor waar er weinig te lachen valt. Er ontstaat een romance tussen een illegale asielzoeker en een vrouw die re-integreert na een zware burn-out. De films zijn soms zoetsappig, maar hun onstuitbare optimisme werkt aanstekelijk.
In C’est la vie! ontbreekt die tweede laag. Alle figuren hebben hun eigen sores en verhaallijntje en dat maakt ze vlak en karikaturaal. Belegen grappen over de auto-correct-functie op mobiele telefoons kunnen dat niet verbloemen. Geen van de personages is optimistisch en om toch enige zwaarmoedigheid te creëren, kreeg iedereen een kort lontje. De ironie druipt ervan af en maakt dat er niets op het spel staat.
Als je je best doet, kun je best plezier beleven aan C’est la vie!. Langs de zijlijn experimenteren Nakache en Toledano zo nu en dan geslaagd met de muziek. Een energieke drumsolo onderstreept bijvoorbeeld de stress op de vloer. Ook het landhuis waar bijna de hele film zich afspeelt is prachtig en de dreigende rebellie van de obers tegen hun mintgroene lakeienkostuums en kriebelende witte zeventiende-eeuwse pruiken is een leuke vondst.
Op één moment wordt in de film het cliché overstegen. De bruidegom doet een absurde act aan een opstijgende luchtballon. Het is over de top en toch vertederend. De bruid smult ervan, de gasten en het personeel smullen ervan en daardoor de toeschouwer ook. Hier wordt liefde tegelijkertijd belachelijk gemaakt én serieus genomen. Want hoe pathetisch en dikdoenerig ook, de bruid houdt van de bruidegom. Dát is pas ironisch.

Laura van Zuylen