Câini

Als je ziet hoe Bogdan Mirica het noordoosten van Roemenië filmt, wil je er meteen gaan wonen. Je voelt de warmte. Je hoort de stilte. Tot het eerste schot klinkt.

In het noordoosten van Roemenië erft Roman een stuk land van zijn grootvader. Zelf woont hij al jaren in de stad en voelt geen affiniteit met het land. Om het te verkopen, reist hij erheen met een bevriende jurist, maar wordt tijdens het verblijf geconfronteerd met een paar bizarre voorvallen. Bizar voor stedelingen, zo blijkt, maar niet voor de bewoners van het afgelegen gebied. Roman ontdekt dat zijn grootvader een lokale maffiabaas is geweest en dat zijn adjudanten niet zullen toestaan dat het land verkocht wordt. En dan wordt in een lokale vijver ook nog een voet gevonden.
Naar eigen zeggen was regisseur Bogdan Mirica vooral geïnteresseerd in een film over het type mannen dat zonder duidelijke reden de behoefte voelt om met andere mannen de strijd aan te gaan. Misschien een restant van de Neanderthaler, misschien een variant van de moderne homo economicus, wie zal het zeggen. Hoewel Roemenië bij de EU hoort, ook het noordoosten ervan, ligt Mirica’s versie van het gebied ver verwijderd van Brussel. Dit is een land waar elke ambtenaar verdwaalt.
Maar Mirica houdt van dit land, van dit gebied waar hij als kind vaak kwam, weten we uit interviews. Het sijpelt door in beelden waarin het landschap als een oase voorbijtrekt. Het land verleidt je, verleidt ook Roman, die om zich heen kijkt en niet meer weg wil. Of blijft hij om een andere reden hangen? Is het de weerstand van de andere mannen, ruwe figuren waarover lang alleen maar gesproken wordt door de lokale politiecommandant en die dan nog een tijd aan de rand van het beeld blijven hangen, kijkend, ruikend met wat voor iemand ze te maken hebben. Een gebied waar de politie alleen voor de grap aanwezig lijkt. Of blijft hij vanwege die voet die gevonden is en omdat hij zijn vriend de jurist niet meer kan bereiken? Maar zowel het land als de gebruiken hier zijn oud en ruw. Onveranderlijk misschien wel. Misschien is het daartegen dat Roman zich instinctief verzet. Hij is een leven in de stad gewend, waar de wereld wel te veranderen is.
Ook al voelt de stijl bekend — het minimalisme van de Roemeense New Wave met genre-ticks van de western — Câini is een robuust debuut. De sfeer blijft dreigend en bouwt traag naar de gewelddadige climax, alsof de hele film een soort uitgerekte Mexican standoff is, een duel tussen rivalen waarvan er maar een kan blijven staan.

Ronald Rovers