CACHORRO

Ook homomannen kunnen uiteraard een kind opvoeden en ook homomannen doen dat met vallen en opstaan. In de Spaanse film Cachorro is het een oudere vrouw die roet in het eten gooit, omdat ze het kindje voor zichzelf wil hebben.

De drie baarden en buiken die in de openingsscène over elkaar heen rollen maken meteen duidelijk dat Cachorro niks heeft te verbergen en het lijkt even of de film dat met een schoolcursus ‘homo’s zijn ook heel gewoon’ in ons gezicht gaat wrijven.
Pedro neemt de negenjarige Bernardo voor twee weken in huis omdat zijn hippiemoeder Violeta de waarheid in India gaat zoeken. Maar die waarheid wordt door de Indiase douane onderschept en Violeta verdwijnt voor onbepaalde tijd achter de tralies. Pedro staat plotseling voor de opgave om zijn neefje op te voeden. Bernardo’s oma Teresa ziet haar kleinkind liever niet in huis bij een rondspringende Madrileense homo en probeert via juridische weg het voogdijschap te verkrijgen. Maar Teresa is geen monster. Die valkuil vermijdt regisseur Miguel Albaladejo door haar vooral als eenzame, bezorgde grootmoeder neer te zetten die nog steeds moet leren met haar verliezen om te gaan. Ook al laat ze Pedro tijdens zijn nachtelijke uitstapjes achtervolgen door een fotograaf.
Cachorro vermijdt ook een uitgemolken juridische strijd over het voogdijschap waarin de underdog moet bewijzen dat hij best een kind kan opvoeden. Pedro weet het zelf ook allemaal nog niet. Kan hij een goede vader zijn voor Bernardo? Moet hij zijn levensstijl aanpassen? En wat moet hij doen met zijn vriend die in Madrid met hem wil samenwonen? Niks geen Almodóvar-extravaganza in Cachorro maar open dialogen in een ingetogen, huiselijk drama.

Televisieserie
Misplaatste pedagogiek over een sympathieke en burgerlijke homoscene (de ‘beren’, een subcultuur van rollebollers die borsthaar en overtollig vet prefereert boven de gebruikelijke six- en eightpacks) blijft achterwege, maar de film neigt af en toe naar een televisieserie waarin elke vierkante meter wordt volgestouwd met persoonlijk drama. Overleden zonen, relatieperikelen, ziektes en recht-voor-z’n-raap gesprekken sturen de voortkabbelende scènes. De acteerprestaties van Jose Luis Garcia-Perez (Pedro) en David Castillo (Bernardo) tillen de film boven dat niveau uit maar dat is niet genoeg om de aandacht vast te houden. Er is niet veel mis met Cachorro maar er is ook weinig dat opvalt. Echte spanning ontbreekt en daardoor ontstaat het gevoel dat het drama in de volgende aflevering wordt vervolgd. Zal Pedro zijn ziekte overwinnen? Ontsnapt Violeta aan haar Indiase gevangenisbewaarder en krijgt ze een verhouding met de ten onrechte gevangengenomen abortusarts uit cel zeven? Is Bernardo eigenlijk hetero maar durft hij het niet te zeggen? We zien het volgende week dinsdag in Cachorro!

Ronald Rovers