BOBBY

Robert Kennedy maakte zijn opwachting in maar liefst 44 speelfilms, waarvan de meeste over zijn broer gingen, of over de vrouwen van zijn broer. En ook bobby gaat weer niet echt over Bobby.

In bobby richt de in speelfilmregie nog niet heel ervaren Emilio Estevez (zoon van Martin Sheen) zijn blik op het Ambassador Hotel in Los Angeles op 4 juni 1968. Het is de dag van de wedstrijd van de LA Dodgers waarbij pitcher Don Drysdale voor de zesde keer op rij de tegenstander op nul houdt. Het is ook de dag waarop senator Robert Kennedy strijdt tegen Eugene McCarthy in een van de voorrondes tot de presidentsverkiezingen . Een paar minuten na zijn overwinningstoespraak in de balzaal van het hotel zal hij in een met fans gevulde keuken worden doodgeschoten door ene Sirhan Sirhan
Dat laatste vertelt de film overigens niet. We horen niet wie die moordenaar is, noch wat zijn motieven waren. Het gaat Estevez ook niet om de persoon Kennedy, of om zijn leven of werken, maar om wat hij symboliseerde, en om wat er met hem stierf. Om dat te verbeelden zoemt Estevez volgens Robert Altman-formule in op de levens van verschillende gasten en personeelsleden die de dag voorafgaand aan de moord in het hotel aanwezig zijn. Sommigen van die gasten zijn betrokken bij Kennedy’s campagne, anderen zijn met andere zaken bezig. Het nogal uiteenlopende getob van zeer diverse types verweeft Estevez met documentaireopnames van Kennedy: eerdere campagnebezoekjes, eerdere speeches, en de overwinningstoespraak van die avond, tot zijn fatale gang naar de keuken toe.

Zwarte pumps
Het was een pakkend idee waar talloze Hollywoodsterren hun medewerking aan verleenden, maar het is toch geen goede film geworden, helaas. Het lijkt erop dat Estevez niet precies wist wat hij nu zo treffend vond aan Robert Kennedy; wat van hem hij in die levens wilde laten weerklinken. Wat heeft Kennedy te maken met de door haar man bedrogen kapster? Met de twee studenten die een eerste wilde LSD-trip doormaken? Met het meisje dat met haar vriendje trouwt om ervoor te zorgen dat hij niet naar Vietnam hoeft? Zeker, dat zijn vlotte inkijkjes in de jaren zestig. Bij het nare gejammer over zwarte pumps van Helen Hunt denk je direct aan het komende ‘women’s lib’, bij de fanatieke zwarte campagnemedewerker doemt de ‘civil rights movement’ op.
Maar het is allemaal zo doorzichtig. Iedere dialoog geeft een stukje jaren zestig prijs, zoals in een soap mensen ook alleen maar over de essenties praten. Geen enkel verhaallijntje haalt het bij het zeer vergelijkbare melodrama love field (1992), waarin de weerklank van de moord op John F. Kennedy verbeeld werd via de liefdesgeschiedenis tussen een zwarte man en een hoogblonde Jackie-fan. Die gevoeligheid ontbreekt in bobby. Het hoge haar doet het leuk op ‘drag-queens’ Sharon Stone en Demi Moore maar de enige momenten dat iets van spanning optreedt is wanneer de documentairebeelden van de rustig maar gedreven speechende Kennedy zelf getoond worden. Een man over wie we inderdaad nog maar bar weinig weten, en die een rakere film verdient.

Jann Ruyters