BLOW

Het ledige leven van een drugsbaron

  • Datum 06-10-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films BLOW
  • Regie
    Ted Demme
    Te zien vanaf
    01-01-2001
    Land
    Verenigde Staten
  • Deel dit artikel

Met dank aan het witte goud

Het had een groots epos moeten worden over de rechterhand van cocaïnekoning Pablo Escobar, met Johnny Depp in de hoofdrol, maar Blow heeft de goedkope sentimenten niet weten te beteugelen.

Moralisme en drugsfilms zijn twee handen op één buik. De drie recente drugsfilms Traffic, Requiem for a dream en Blow laten allemaal de nachtmerrie zien die onherroepelijk op de roes volgt. Om met South Park te spreken: "Drugs are baaad."
In Requiem for a dream is tenminste nog geprobeerd om het effect van drugs op originele wijze te visualiseren alvorens tot de moraal over te gaan, terwijl Traffic’s modieuze jasje het al snel aflegde tegen de therapeutische boodschap. In Blow, geregisseerd door Ted Demme (Beautiful girls), komt de aap zoals gewoonlijk aan het eind uit de mouw. De opkomst van drugsdealer George Jung (Johnny Depp) begin jaren zeventig wordt glorieus in beeld gebracht, maar aan het eind moet hij op larmoyante wijze de prijs betalen voor zijn kilo’s cocaïne.
Een tijdlang weet de film aannemelijk te maken hoe een beginnend drugsbaron zijn zaakje opzet. De jonge Jung verhuist van het beklemmende Massachusetts naar zonnig Californië, waar alle halfnaakte vrouwen stewardess zijn en het strand het epicentrum van de wereld is. Hier begint hij zakjes marihuana te verkopen om uit te groeien tot de ‘koning van het strand’. Met hulp van zijn vriendin, een stewardess, breidt hij zijn territorium uit naar de hunkerende oostkust. In de gevangenis wordt hij door zijn celgenoot opgeleid tot cocaïnedealer, een beroep met toekomst: begin jaren zeventig groeide coke uit tot hét feesthapje op elk partijtje. "It was perfect", zegt Jung in de voice-over, en je hoeft niet veel films te hebben gezien om te weten dat die idylle niet lang standhoudt.

Kussen
Na een ontmoeting met Pablo Escobar himself wordt Jung de belangrijkste Amerikaanse connectie van het Medellin drugskartel, en de jaren van overvloed dienen zich aan. Het huis wordt letterlijk te klein voor de duizenden stapels bankbiljetten en al gauw woont Jung in een kast van een huis samen met de ultra-sexy Colombiaanse Mirtha (Penélope Cruz die Sharon Stones rol uit Casino tevergeefs probeert te evenaren).
Het begin van de film, waarin we zien hoe coke wordt geplukt, gedroogd en ingepakt door vrouwen met kapjes voor hun mond, suggereert dat we een realistisch inzicht gaan krijgen in de drugslogistiek. Blow beperkt zich echter tot het tonen van het ledige leven van Jung, die de één na de andere tussenpersoon ontmoet en bij tijd en wijle stoere zakentaal uitspreekt. De mogelijkheid tot inleven die het begin van de film bood is verdwenen, en door de toenemende fletsheid begin je je af te vragen waarom zijn leven nu eigenlijk de moeite waard is om te verfilmen. Dat Johnny Depp aan het eind van de film een dikke, vijftigjarige Jung speelt met een kussen onder zijn shirt, helpt de zaak ook niet vooruit.
De spil van de film blijkt uiteindelijk niet de drugs, maar de moeizame relatie tot zijn vader (Ray Liotta uit het superieure Goodfellas) en dochtertje. We zien hier een staaltje familiekitsch die in een tv-film niet zou misstaan. Gelouterd verlaten we de zaal. "Drugs are baaad."

Mariska Graveland