Blood Ties

De Franse regisseur Guillaume Canet verwijst in zijn Engelstalige remake Blood Ties openlijk naar klassieke misdaadfilms uit de jaren zeventig, maar vergeet zijn personages voldoende complexiteit te geven om zich met die voorgangers te kunnen meten.

Het mag een opvallende trend genoemd worden: Franse regisseurs die kostuumfilms maken in Amerika. Of nou ja, de term kostuumfilms is misschien misleidend — hier geen barokke baljurken — maar in ieder geval zijn het films die drijven op een duidelijke historische setting. Eerst was er Laurent Cantets Foxfire, over een meidenbende in upstate New York in de jaren vijftig. Arnaud Desplechin trok voor zijn Jimmy P. naar naoorlogs Kansas. En nu recreëert Guillaume Canet voor Blood Ties het New York van de jaren zeventig: brede Amerikaanse bolides, volgroeide bakkebaarden en een soundtrack vol authentieke soul- en rockhits.
Canet wist een indrukwekkende internationale cast voor zijn productie te strikken. Brit Clive Owen en Amerikaan Billy Crudup spelen twee broers aan weerszijden van de wet, en er zijn belangrijke bijrollen voor onder meer James Caan, Vlaming Matthias Schoenaerts, Française Marion Cotillard en Amerikaanse Mila Kunis. Ze meten zich met wisselend succes een plat New Yorks accent aan (met Schoenaerts als verrassende winnaar en Cotillard onbetwist de zwakke schakel), maar krijgen weinig te doen met karakters die maar geen diepte willen krijgen. Canet herschreef zelf, samen met regisseur James Gray, het scenario van de Franse film Les liens du sang (2008), waarin hij een van de hoofdrollen speelde en die op zijn beurt losjes was gebaseerd op de gelijknamige semi-autobiografische roman van broers Bruno en Michel Papet. Ze verplaatsten het verhaal van Lyon naar het New York van de jaren zeventig, wat Canet de kans geeft te knipogen naar klassiekers als The French Connection, tot en met de geschilderde poster van de film.
Ten opzichte van de versie die op het afgelopen filmfestival buiten competitie in première ging, is Blood Ties dik twintig minuten ingekort, maar met ruim twee uur op de klok voelt de film nog altijd lang. Vooral in het eerste uur wil er maar geen vaart in het verhaal komen: de kijker weet allang dat oudere broer Chris (Owen) nadat hij uit de gevangenis komt zijn criminele leven weer op zal pakken, en dat zijn jongere broer en politieagent Frank (Crudup) daar tegenover zal komen te staan. Maar Canet neemt zoveel tijd voor de aanloop, dat de interesse vervlogen is lang voor hij de ontknoping bereikt.

Joost Broeren