Black Gold (Jean-Jacques Annaud)

Dit woestijn- en oliedrama, een hit in de Arabische regio, is geen kruising tussen Lawrence of Arabia en There Will Be Blood geworden.

Er zijn redenen waarom je het in de jaren dertig op het Arabisch schiereiland gesitueerde Black Gold een belangwekkende productie zou kunnen noemen. Het past bijvoorbeeld bij de inspanningen in delen van de Arabische wereld (denk aan de Verenigde Arabische Emiraten) om aansluiting te zoeken bij de westerse filmindustrie.
Daarnaast was het een lang gekoesterd project van de Tunesische producent en mediamagnaat Tarak Ben Ammar. Met koppige volharding kocht hij dertig jaar lang telkens opnieuw de rechten van het boek South of the Heart van de Zwitserse schrijver Hans Ruesch. Tot hij het eindelijk aan het rollen kreeg met de Franse regisseur Jean-Jacques Annaud (Quest for Fire, Seven Years in Tibet), iemand die je een exotisch onderwerp doorgaans wel kunt toevertrouwen.
Ook aardig om te vernemen dat het in Tunesië en Qatar gedraaide Black Gold na de première op het festival van Doha (Qatar) vorig jaar uitgroeide tot een hit in de Arabische regio.

Star Wars
Maar alle wetenswaardigheden ten spijt is dit epos over rivaliserende emirs en de strijd om de olie niet de kruising tussen Lawrence of Arabia en There Will Be Blood geworden die er allicht in had gezeten. Eerder is het een ongeïnspireerde, traag op gang komende en ouderwets ogende invuloefening rond slagzinnen als ‘een jonge prins, gevangen tussen twee vaders, twee liefdes, twee keuzes en een lotsbestemming’. Wellicht was Menno Meyjes, bedenker van obligate Amerikaanse avonturenfilms, niet de juiste scenarist voor deze klus.
Het beste van Black Gold is de Franse acteur Tahar Rahim uit Un prophète, maar ook hij kan de film niet echt redden. Hij speelt een jonge Arabische prins die door zijn vader na een verloren oorlog wordt uitgeleverd aan de overwinnaar (een moeilijk kijkende Antonio Banderas) ter bezegeling van de vrede. Maar wanneer een Amerikaans bedrijf olie ontdekt in het gebied dreigt de strijd weer op te laaien. De gegijzelde prins krijgt de opdracht te bemiddelen, waarna de bescheiden jongeman zich ontpopt als een groot militair en liberaal leider.
De wijze woorden over tolerantie en het goede van elkaar overnemen zijn niet van de lucht, en het liefdesverhaal ontbreekt evenmin. De veldslagen tegen het eind zorgen nog even voor redelijk aantrekkelijk spektakel, al kreeg ondergetekende steeds sterker het gevoel naar een nieuwe aflevering van Star Wars te kijken. Iemand anders moet het maar eens overdoen, want er zit ongetwijfeld nog steeds een schitterende film in dit gegeven.

Leo Bankersen