Bird People (Pascale Ferran over)

Ground Control to Master Bird

  • Datum 03-07-2014
  • Auteur
  • Gerelateerde Films Bird People
  • Regie
    Pascale Ferran
    Te zien vanaf
    01-01-2014
    Land
    Frankrijk
  • Deel dit artikel

Twee mensen. Een man en een vrouw. En een hele zwerm spreeuwen. Pascale Ferran verfilmde een magische romance tussen ondermaans getob en de bevrijding van een vogelvlucht.

Door Dana Linssen

Pascale Ferran (foto Renaud Monfourny)

"Jullie gaan toch niet vertellen waar de film over gaat?", vraagt Pascale Ferran na afloop van het interview over haar nieuwste film Bird People tijdens het Filmfestival van Cannes. Het is niet de gebruikelijke vraag van een Hollywoodregisseur die liever niet wil dat je de plot verklapt. Ferran (eerder verfilmde ze onder andere schandaalroman Lady Chatterley, naturalistisch en sensationeel in z’n soberheid) wil geloof ik echt niet dat we het over haar film hebben. Ze heeft er een uur lang — al kettingrokend en nagelbijtend — over zitten praten en nu zegt ze dat dat allemaal geheim moet blijven. Maar een paar dingen kunnen we toch wel vertellen. Dat hij zich in de rook van het Franse vliegveld Charles de Gaulle afspeelt. Dat we er een man in ontmoeten en een vrouw. Een reiziger en een kamermeisje. En een hele zwerm spreeuwen, die duikt en danst in de wind en de nacht, meegevoerd door de tonen van David Bowies Space Oddity. We kunnen het toch wel hebben over het feit dat het een film is over gaan en blijven? Dat heb je nou eenmaal met vliegvelden: er zijn altijd mensen die aankomen, die vertrekken, die hun vlucht missen, en dat zet je vanzelf aan het denken over dat moment waarop een vliegtuig zich losmaakt van de aarde. Dromen we niet allemaal wel eens op een of ander moment in ons leven dat we kunnen vliegen? Mogen we zeggen dat haar film al die vragen en associaties oproept? Ja, dat mag.

Uw film beziet het leven rondom het vliegveld vanuit verschillende perspectieven, vanuit dat van de reizigers, en van degenen die er nooit weg zullen gaan, vanuit dat van de vliegtuigen en vogels hoog in de lucht, en dat van de mensen op de grond. "Ik wilde een film maken over de ‘blik’, over hoe we kijken, hoe we de wereld waarnemen. En is ben gefascineerd door vliegvelden als doorgangshavens, waar dag en nacht alles in beweging is. Die een universum in zichzelf zijn. Waar luxe en de zelfkant hand in hand gaan. Waar rijke zakenmensen en illegalen elkaar dagelijks passeren. Die dingen hebben voor mij iets met elkaar te maken. En het was een plek waar ik als filmmaker wel een tijdje wilde doorbrengen.
"Gary is een reiziger, voortdurend op reis, voortdurend in beweging, maar ziet hij de wereld wel echt? Audrey daarentegen is een meisje dat er van droomt om aan de aardse zwaartekracht te ontsnappen, maar omdat ze nergens heen kan, en elke dag dezelfde route in de metro aflegt, en haast onzichtbaar is voor de blik van anderen, ziet ze misschien wel veel meer. Onze wereld is een oceaan van beelden, waar we bij tijd en wijle in verdrinken, en tegelijkertijd zijn er zoveel perspectieven die voor ons onmogelijk zijn, waardoor we zoveel dingen nooit zullen zien. Ik wilde de ogen van de toeschouwer daarvoor openen."

Waarom kiest u voor het vogelperspectief om ons onze ogen terug te geven? "Omdat het een perspectief is dat we nooit zullen hebben. Doordat een vogel zo klein is en zo dicht bij de grond kan komen en tegelijkertijd kan vliegen en van bovenaf op de dingen neer kan kijken, ziet hij dingen die wij nooit zullen zien. Dat geeft ons een nieuw perspectief, waardoor we ook een gevoel van verwondering kunnen krijgen over een wereld die misschien helemaal niet zo wonderschoon is."

Uw film heeft ook een magisch, misschien wel bovennatuurlijk element. "Dat heeft te maken met die droom die we volgens mij allemaal wel eens hebben, dat we kunnen vliegen. Dat we van een richeltje afstappen en worden gedragen door de wind. Het zal wel iets te maken hebben met het feit dat we ons soms willen bevrijden van de last die op onze schouders rust en ons overgeven aan een gevoel van gewichtsloosheid. Maar het voert ook weer terug op die kwestie van de blik. Wat zien vogels als ze vliegen?"

Daar laat u het realisme los… "Ik vind dat je de vraag wat dat betekent zowel realistisch als metaforisch kunt interpreteren. Een van de manieren om de film samen te vatten is dat hij gaat over twee mensen die vrij als een vogeltje willen zijn, en dat dan ieder op hun eigen manier beleven. Dat is hoe dan ook een transformatief moment. Het leuke daarvan is dat we erover kunnen speculeren en interpreteren, is het echt, is het een droom, maar om een fantasie, welke fantasie dan ook te verfilmen, je ervan uit moet gaan dat hij realistisch is. Mijn droom om te kunnen vliegen kwam uit toen we de helicoptershots van de films gingen draaien. Ik was zo opgewonden. En toen bleek dat ik extreme last had van reisziekte, dus ik zat de hele vlucht met de kots achter m’n kaken, en ging toen ik weer op de grond stond direct over m’n nek. Daar ging m’n droom."