BIN ICH SCHÖN?

De sprankelende film Bin Ich schön? bevat een bonte slinger ontmoetingen tussen bijzonder gewone en gewoon bijzondere mensen: een twijfelend bijna-bruidje, een zakenman met een fetisj voor billenkoek en een al vroeg in het leven gestrande hippie.

"Oud worden is klote", verzucht de vermoeide bourgeoise Unna (gespeeld door filmdiva Senta Berger) in Bin Ich schön? tegen een van haar dochters. De maîtresse van haar echtgenoot heeft zich de polsen doorgesneden en nu rest de overjarige Casanova de huwelijkssleur zonder buitenechtelijk speelgoed.
Oud en jong, mooi en minder — alle personages uit Bin Ich schön? zijn net als Unna op zoek naar het geluk, en slaan zich zo goed en zo kwaad als het gaat door hun bestaan. Het begint allemaal op een Spaanse landweg, waar een corpulente Duitse vertegenwoordiger in kunstmest een doofstomme liftster oppikt. De kleine dikkerd met vrijheidsdrang en een fetisj voor billenkoek wordt door het meisje (een gevoelige Franka Potente uit Lola rennt) aan zijn gerief geholpen. Ze glimlacht vertederd wanneer hij daarna op Janis Joplins ‘Cry baby’ zijn vreugdedansje doet. Vervolgens reist de door de Nederlander Theo Bierkens prachtig gefotografeerde film lichtvoetig, maar nooit lichtzinnig langs elkaar schampende verhaaltjes over universele thema’s als liefde, desillusie en bedrog. Tegenover de vriendelijke Dörrie-ironie die sinds het debuut Mitten ins Herz (1983) als een rode draad door haar werk loopt, staan onverwacht ingrijpende gebeurtenissen.
Aandoenlijk is bijvoorbeeld de scène waarin het twijfelende bijna-bruidje Anica Dobra op een regenachtige avond met haar auto op die van de kordate Maria Schrader knalt. Schuilend tegen de stortbui wordt in de auto van Dobra eerst geruzied, dan een sigaret gerookt en vervolgens past Schrader op de achterbank — lenige dame, trouwens — de juist afgehaalde bruidsjurk van haar kersverse vriendin.

Omarmen
Met Bin Ich schön?, gebaseerd op haar gelijknamige verhalenbundel, heeft de Duitse filmkeizerin, na de prachtige road movie Im Innern des Wals (1984), het wereldsucces Männer (1985) en de kleurrijke geschiedenis van een buitenbeentje Keiner liebt mich (1994), een nieuwe parel in haar kroon gezet. Dörrie was ook voor andere Duitse filmmaaksters een voorbeeld. In de jaren negentig kreeg ze gezelschap van Katja von Garnier (Abgeschminkt!, Bandits), van de in televisiefilms gespecialiseerde Vivian Naefe (Pizza Express, 2 Männer, 2 Frauen, 4 Probleme) en Sherry Hormann. Met name Hormanns spitsvondige, visueel elegante relatiekomedies (Leise Schatten, Frauen sind was Wunderbares, Irren ist männlich) doen aan het werk van Dörrie denken.
Na een krappe anderhalf uur strooien met sprankelende dialogen en buitengewone situaties laat Dörrie in de lange finale nog even zien waarom zij ook weer tot deze inspiratiebron werd: tijdens de jaarlijkse religieuze processie in Sevilla worden op bijna terloopse wijze de diverse verhalen van haar film tot één opwindend geheel vervlochten. Terwijl in de nauwe straten de gemaskerde gelovigen voor de Heilige Maagd boete doen, zoekt Senta Berger een oude vlam (Otto Sander) op, een al vroeg in het leven gestrande hippie die door een hersenbloeding de meeste van zijn herinneringen kwijt is. De scène waarin Berger, door kleine details uit haar geheugen op te diepen, een verloren gezamenlijk verleden in Sanders ogen doet opflakkeren, behoort tot de meest ontroerende in de film. Het is dan ook bijna onmogelijk om een film die het leven zo vol overgave omarmt als Bin Ich schön? niet zelf te omarmen.

Oliver Kerkdijk